دریانیوز// از میان شعرای معاصر، کمتر کسی توانسته است مانند پروین اعتصامی در دل ها رسوخ کند و باز کمتر کسی توانسته است به قدر او مقبول عامه باشد. در فاصله کوتاهی دیوان اشعارش چندین بار چاپ و منتشر شد و هر بار از طرف مردم مورد استقبال قرار گرفت.
در مورد این شاعر بزرگ، منتقدان و خوانندگان عقیده ای کم و بیش در حدود هم دارند وعقیده مشترک آنها این است که پروین شاعری است بلند پایه، حساس و بشر دوست. پروین اعتصامی در ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ هجری خورشیدی در تبریز به دنیا آمد. پدر وی، اعتصام الملک آشتیانی از ادیبان، نویسندگان ومترجمان قدر اول ایران معاصر بود.
پروین ادب پارسی وعربی را نزد پدر آموخت. از هفت سالگی شعر گفتن را آغاز کرد و اعتصام الملک را غرق در شور و نشاط کرد. پس از این بود که پدر در آموزش و پرورش دختر یگانه خود بجان کوشید و در تربیت او از هیچ دقیقه ای فروگذ اری نکرد . خانه وی میعادگاه دانشمندانی چون علی اکبر دهخدا، محمد تقی بهار(ملک الشعراء)، عباس اقبال آشتیانی، سعید نفیسی وحاج سید نصرالله تقوی بود.
آنان قریحه سرشار و استعداد خارق العاده وی را همواره می ستودند واز این مایه نبوغ ابراز شگفتی می کردند. پروین در ۱۱ تیرماه ۱۳۱۳ با پسر عموی پدر خود که رئیس شهربانی کرمانشاه بود، ازدواج کرد و چهار ماه پس از ازدواج، به خانه همسرخود درکرمانشاه رفت؛ اما از آنجایی که شوهر او، با عالم ذوق پروین سخت بیگانه بود، این ازدواج دیری نپایید و به جدایی انجامید.
پروین پس از دو ماه ونیم اقامت در خانه شوهر، از کرمانشاه به منزل پدر خود در تهران بازگشت و در ۱۱ مرداد ۱۳۱۴ با گذشتن از مهریه، برای همیشه از همسر خود جدا شد. او این پیشامد را با خونسردی و متانتی شگفت آور تاب آورد و تا پایان عمر از آن ماجرا سخنی بر زبان نیاورد و شکایتی نکرد. پیش از ازدواج پروین، اعتصام الملک، به انتشار دیوان پروین اجازه نمی داد؛ زیرا بیمناک بود که مبادا کوته نظران و بدخواهان، نشر دیوان را وسیله تبلیغ برای ازدواج پروین تلقی یا قلمداد کنند.
پس از ازدواج و جدایی پروین و از میان رفتن احتمال تعبیرات بداندیشان، اعتصام الملک در سال ۱۳۱۴ به چاپ ونشر دیوان پروین رضایت داد. بر چاپ اول دیوان پروین، استاد محمد تقی بهار(ملک الشعراء)، مقدمه ای ستایش برانگیز نوشت که رشک حاسدان را برانگیخت. پس از انتشار دیوان پروین، بزرگانی چون علامه علی اکبر دهخدا، علامه محمد قزوینی، استاد سعید نفیسی و دکتر لطفعلی صورتگر شعر او را نقد کردند و بر او و شعرش آفرین ها گفتند و از وی در کنار بزرگان شعر پارسی نام بردند.
از سال ۱۳۱۴ به بعد بود که پروین در کتابخانه دانشسرای عالی تهران به شغل کتابداری منصوب شد و به ظاهر تا پایان زندگی در این سمت باقی بود. پروین در روز سوم فروردین ۱۳۲۰ بدون هیچ سابقه بیماری، بستری شد و در شانزدهم همان ماه، نیمه شب بدرود زندگی گفت.بیماری وی را از ابتدا، پزشک معالج وی حصبه تشخیص داده بود؛ اما در مداوای او کوتاهی کرد تا شاعر در اوج جوانی و شهرت و محبوبیت به ابدیت پیوست. وی را در آستانه مبارکه قم، در جوار مزار پدرش به خاک سپردند. همه آنان که پروین را دیده اند وشماری اندک از آنان که هنوز در میان ما هستند، وی را به داشتن ویژگی های ممتاز اخلاقی ستوده اند واز او به عنوان زنی آزرمگین، خوددار، کم گوی و گزیده گوی و اندیشه ور یاد کرده اند.
زنده یاد سعید نفیسی نوشته است: پروینی که من دیدم بدین گونه بود: قیافه ای بسیار آرام داشت. با تانی و وقار خاصی جواب می گفت و می نگریست. هیچ گونه شتاب و بی حوصلگی در او ندیدم و چشمانش بیشتر به زیر افکنده بود. یاد ندارم در برابر من خنده کرده باشد. وقتی که از شعر او تحسین می کردم با کمال آرامش می پذیرفت، نه وجد و نشاطی می نمود و نه چیزی می گفت. هرگز یک کلمه خودستایی از او نشنیدم و رفتاری که بخواهد اندک نمای برتری بدهد از او ندیدم.
ثبت دیدگاه