دریانیوز//در دنیای پرشتاب امروز، مدرسه تنها مکانی برای یادگیری فرمولها و تاریخ نیست، بلکه کارگاهی برای پرورش انسانهای کنجکاو، خلاق و مشتاق یادگیری است. با این حال، گاهی این شور و شوق ذاتی در میان قوانین سخت و روشهای سنتی، کمرنگ میشود. خوشبختانه، نیازی به تغییرات پرهزینه نیست. گاهی سادهترین راهکارها میتوانند جرقهای باشند برای روشن کردن آتش علاقه در کلاس درس.یکی از بنیادیترین راهها، ایجاد فضایی امن برای پرسشگری است. دانشآموزی که بدون ترس از تمسخر یا توبیخ بتواند سؤال بپرسد، در واقع ریشههای یادگیری را در ذهن خود محکم میکند. معلم میتواند با گفتن جملههایی ساده مانند «این سؤال عالی است» یا «با این پرسش فکر همهمان را به کار انداختی»، اعتماد به نفس دانشآموز را تقویت کند. وقتی کلاس درس به محیطی برای کشف مشترک تبدیل شود، نه مکانی برای انتقال یکطرفه اطلاعات، ترس از ندانستن از بین میرود و لذت فهمیدن جایگزین آن میشود.ارتباط درسها با زندگی واقعی، دیگر راهکاری است که میتواند به یادگیری معنا ببخشد. دانشآموز ممکن است از خود بپرسد «چرا باید این فرمول جبر را یاد بگیرم؟». اما وقتی میبیند از همین فرمول برای محاسبه سود یک سرمایهگذاری کوچک یا طراحی یک سازه ساده استفاده میشود، درس برای او ملموس و کاربردی میشود. بازدیدهای علمی، دعوت از اهالی حرفههای مختلف به کلاس و مثالهای ملموس از دنیای اطراف، پلی میزند بین دنیای انتزاعی کتابها و زندگی روزمره.یادگیری نباید محدود به چهار دیواری کلاس و پشت میز نشستن باشد. بازی، رقابت سالم و تحرک فیزیکی میتوانند به شدت در یادگیری مؤثر باشند.استفاده از روشهایی مانند آموزش از طریق بازیهای فکری، مسابقات گروهی یا حتی ایفای نقش برای درک یک واقعه تاریخی، نه تنها خستگی را از تن دانشآموزان به در میکند، بلکه به تثبیت بهتر مفاهیم در حافظه بلندمدت آنها کمک میکند. وقتی بدن فعال باشد، ذهن نیز هوشیارتر و پذیراتر میشود.
در عصر دیجیتال، نمیتوان از نقش فناوری چشمپوشی کرد. استفاده هوشمندانه از تبلت، گوشی هوشمند یا تختههای هوشمند برای تماشای فیلمهای آموزشی کوتاه، بازدید مجازی از موزههای معروف جهان یا استفاده از نرمافزارهای شبیهسازی، دریچهای به روی دنیایی بیکران از اطلاعات میگشاید. نکته کلیدی این است که از فناوری به عنوان یک ابزار مکمل و تسهیلگر استفاده شود، نه به عنوان جایگزینی برای معلم.شاید سادهترین و در عین حال عمیقترین راهکار، گوش دادن واقعی به دانشآموزان باشد. وقتی معلم علایق، استعدادها و حتی دغدغههای دانشآموزان خود را بشناسد، میتواند آموزش را با آنها همسو کند. دادن حق انتخاب به آنها، مثلاً در انتخاب موضوع تحقیق یا شیوه ارائه آن، احساس مالکیت و مسئولیت را در آنها ایجاد میکند. قدردانی از تلاش، نه فقط نتیجه نهایی، نیز بسیار حائز اهمیت است. تقدیر از یک مقاله خلاقانه، حتی اگر در نهایت به نتیجه مطلوب نرسد، این پیام را میرساند که «فرآیند یادگیری و جسارت برای تجربه کردن، به خودی خود ارزشمند است.»در نهایت، نباید نقش والدین را نادیده گرفت. ایجاد ارتباط مستمر و مثبت بین خانه و مدرسه، حمایت عاطفی والدین و فراهم کردن محیطی آرام برای مطالعه در خانه، حلقه مکملی است که یادگیری را تکمیل میکند.این راهکارها، فرمولهای پیچیده یا دستورالعملهای هزینهبر نیستند. آنها بیشتر شبیه یک تغییر نگرش هستند؛ نگاهی که در آن دانشآموز نه به عنوان یک ظرف خالی، بلکه به عنوان یک سرمایه ارزشمند و کنجکاو دیده میشود. با به کار بستن همین گامهای کوچک اما پیوسته، میتوانیم فضای مدرسه را از یک اتاق امتحان پراسترس به یک باغ پرورش ذهن تبدیل کنیم، باغی که در آن بذر علاقه کاشته میشود و در سایه یادگیری، به بار مینشیند.
ثبت دیدگاه