دریانیوز//هرمزگان سالهاست با عنوان «قطب اقتصاد، صنعت و تجارت» شناخته میشود؛ استانی که بندر، دریا، فولاد، آلومینیوم، نفت، گاز، معادن و بنگاههای بزرگ اقتصادی در آن فعالاند و سودهای نجومی در ترازنامههایشان ثبت میشود. اما پرسش تلخ و تکرارشونده این است: چرا سهم مردم هرمزگان از این همه ثروت، فقر، بیکاری و محرومیت است؟ چگونه استانی که شاهرگ تجارت کشور نام گرفته، بر اساس آمارهای رسمی، در ردیفهای نخست فقر و بیکاری کشور ایستاده است؟ بخش زیادی از مردم استان در فقر مطلق بسر می برند و برای معیشت، درمان ، تحصیل فرزندان ، مسکن و…درمانده اند و میزان بیماری ،سوء تغذیه ، انواع سرطان های در استان در حال افزایش است. همسایگان صنایع و ساکنان اطراف بنگاه های اقتصادی و پالایشگاه ها ،معادن و صنایع مختلف سهم شانفقط سرطان و فقر است. این تناقض آشکار، حاصل یک غفلت مزمن است؛ غفلتی به نام «مسئولیت اجتماعی صنایع». بنگاههای اقتصادی که از منابع، زمین، آب، نیروی انسانی و موقعیت جغرافیایی هرمزگان بهره میبرند، حداقل مشارکت را در بازگرداندن بخشی از این سود به جامعه محلی دارند. این موضوعی است که نهتنها رسانهها و نمایندگان مردم، بلکه امام جمعه محترم بندرعباس نیز بارها با صراحت به آن انتقاد کردهاند. ایشان چندی پیش بهروشنی اعلام کردند که در برخی استانها، صنایع و بنگاههای اقتصادی بیش از ۲۰ همت در حوزه مسئولیتهای اجتماعی مشارکت دارند، اما سهم هرمزگان حتی به یک همت هم نمیرسد. این آمار، نه یک عدد ساده، که سندی از بیعدالتی است. مسئولیت اجتماعی، لطف و صدقه نیست؛ یک تکلیف قانونی و اخلاقی است.
بر اساس قوانین موجود، بخشی از سود بنگاههای اقتصادی باید در حوزههای اجتماعی، زیرساختی و محرومیتزدایی هزینه شود. با این حال، در هرمزگان این قانون یا اجرا نمیشود یا در حد شعار باقی مانده است. نتیجه آن، محلات حاشیهای، روستاهای محروم، بیکاری جوانان و شکاف عمیق میان «ثروت تولیدشده» و «زندگی مردم» است. در این میان، صنایع و بنگاههایی که به نهادهای انقلابی وابستهاند، مسئولیتی دوچندان دارند. انتظار افکار عمومی این است که این مجموعهها پیشقدم باشند و با افزایش مشارکت اجتماعی، الگویی برای سایر صنایع ایجاد کنند. هرمزگان بیش از هر زمان دیگری به گامهای بلند، نه اقدامات نمایشی، نیاز دارد. میزان مشارکت صنایع وابسته به نهادهای انقلابی در حوزه مسئولیت های اجتماعی در هرمزگان محروم رضایتبخش نیست. بارندگیهای اخیر، بار دیگر چهره واقعی این محرومیت را آشکار کرد. صدها خانه در مناطق مختلف استان آسیب دید؛ خانههایی که ساکنان محروم آن، توان بازسازی ندارند. سیلزدگان، علاوه بر خسارتهای مالی، با نگرانی آینده دستوپنجه نرم میکنند. در چنین شرایطی، انتظار طبیعی مردم این است که شرکتهای نفتی، فولادی، بندری، آلومینیومی، معدنی و دیگر بنگاههای بزرگ اقتصادی، به میدان بیایند و نقش خود را در بازسازی، تأمین سرپناه و کاهش آلام مردم ایفا کنند. استانداری، نمایندگان مجلس، شوراها و رسانهها بارها این مطالبه را فریاد زدهاند، اما زمان آن رسیده که این مطالبه از مرحله حرف عبور کند. اگر مشارکت صنایع افزایش نیابد، هرمزگان همچنان «استان ثروتمند با مردم فقیر» باقی خواهد ماند؛ عنوانی که زیبنده این استان استراتژیک و مردمان نجیبش نیست.
ثبت دیدگاه