دریانیوز//سواحل مَکُران سالهاست در سخنرانیها «گنج پنهان» نامیده میشود؛ اما در عمل، هنوز صاحب یک برنامه مدون، پایدار و یکپارچه برای توسعه نیست. ظرفیتی که میتوانست موتور پیشران اقتصاد ملی و پیونددهنده ایران با اقیانوس هند باشد، امروز میان سازمانها، وزارتخانهها و نگاههای جزیرهای سرگردان مانده است.مسئله اصلی مَکُران، کمبود ظرفیت نیست؛ نبود حکمرانی واحد توسعهای است. هنوز هیچ نهاد مستقلی با مأموریت روشن، اختیارات قانونی و پاسخگویی شفاف برای توسعه پایدار سواحل مَکُران شکل نگرفته است. در عوض، شاهد شکلگیری سازمانها و قرارگاههای موازی هستیم؛ هر وزارتخانهای «ساز خودش را میزند» و هر دستگاهی پروژهای را بدون پیوند با یک نقشه راه کلان آغاز میکند. نتیجه، توسعهای ناهماهنگ ناپایدار و بعضاً پرهزینه است.دبیرخانهای که گاه در یک نهاد نظامی مستقر میشود، زمانی به وزارتخانهای دیگر منتقل میگردد و هر از چند گاه، مدیری تازه با نگاهی تازهتر میآید؛ اما مسئله کهنه باقی میماند: مَکُران هنوز سازمان توسعهای مستقل ندارد. توسعهای که هر بار زیر سایه یک نهاد موقت تعریف شود، هرگز به بلوغ نمیرسد.نگاه به سواحل مَکُران باید همان نگاهی باشد که سالها پیش رهبرمعظم انقلاب بر آن تأکید کردند؛ نگاهی راهبردی، ملی و فراتر از دولتها. با این حال، با گذشت دههها از آن تأکید، هنوز سازمانی مستقل که تجلی عملی آن نگاه باشد، شکل نگرفته است.
این تأخیر، فقط یک عقبماندگی اداری نیست،فرصتسوزی تاریخی است.راه برونرفت روشن است:تشکیل «سازمان توسعه سواحل مَکُران»؛ سازمانی مستقل، فرابخشی، با اختیارات قانونی مشخص، دبیرخانهای دائمی و پاسخگو و مأموریت تمرکز بر توسعه پایدار اقتصادی، اجتماعی، زیستمحیطی و انسانی و نکتهای مهمتر: مرکزیت این سازمان باید در خود مَکُران باشد، نه در پایتخت.اگر نفت، گاز، دود و پیامدهای توسعه در جاسک و سواحل مَکُران است، چرا اتاق تصمیمگیری آن جای دیگری باشد؟جاسک بهدرستی میتواند قلب تپنده این سازمان باشد؛ شهری که از نظر جغرافیایی، راهبردی، دریایی، انرژی، نیروی انسانی و دسترسیهای منطقهای، تمامی ظرفیتهای لازم را دارد. توسعهای که از دل جغرافیا برنخیزد، بر آن تحمیل میشود و ماندگار نخواهد بود.همزمان با استقرار سازمان در جاسک، باید زیرساختهای اداری، ارتباطی، آموزشی، درمانی و شهری آن نیز بهموازات توسعه یابد؛ نه بهعنوان هزینه، بلکه بهعنوان سرمایهگذاری ملی.سواحل مَکُران بیش از آنکه به شعار نیاز داشته باشد، به تصمیم شجاعانه نیازمند است؛ تصمیمی برای پایان دادن به موازیکاری، تمرکز بخشی به مدیریت توسعه، و سپردن آینده مَکُران به نهادی که فقط و فقط برای مَکُران تعریف شده باشد.شاید وقت آن رسیده است که مَکُران، پس از سالها انتظار، بالاخره صاحب سازمان توسعهای خودش شود.
ثبت دیدگاه