دریانیوز//کمبود پرستار در مراکز درمانی استان هرمزگان، دیگر یک آمار خشک و اداری نیست؛ زخمی است که هر روز بر تن نظام سلامت عمیقتر میشود. تختهایی که پرستار ندارند، بخشهایی که با حداقل نیرو اداره میشوند و پرسنلی که زیر فشار کاری فرسوده میشوند، تنها بخشی از واقعیتی است که بیماران و کارکنان درمان با آن زندگی میکنند. در این میان، پرسشی جدی پیش روی سیاستگذاران سلامت قرار دارد: چرا از ظرفیتهای موجود استفاده نمیشود؟ سالهاست که در همین استان، افراد زیادی دورههای بهیاری و کمکپرستاری را گذراندهاند؛ نیروهایی آموزشدیده، آشنا با محیط بیمارستان، دارای تجربه بالینی و آماده خدمت. این افراد میتوانند بهعنوان یک بازوی کمکی مؤثر، بخشی از بار کمبود شدید پرستار را در مراکز درمانی دولتی کاهش دهند. اما واقعیت تلخ این است که این ظرفیت انسانی، یا نادیده گرفته شده یا به حاشیه رانده شده است.بسیاری از این بهیاران و کمکپرستاران، امروز ناچارند در مراکز خصوصی، درمانگاهها و مطبها مشغول به کار شوند؛ اغلب بدون بیمه، بدون امنیت شغلی و با حداقل حقوق. آنها در حالی شیفتهای طولانی میایستند، مراقبت میکنند و مسئولیت میپذیرند که از ابتداییترین حقوق شغلی محروماند.
این وضعیت، نهتنها بیعدالتی در حق نیروی انسانی است، بلکه به تضعیف کیفیت خدمات درمانی نیز منجر میشود.گلایه دیگر، ریشه در پدیدهای آشنا دارد: مدرکگرایی افراطی. در نظامی که کاغذ از مهارت مهمتر شده، تجربه و توانمندی به حاشیه رانده میشود. کمکپرستار یا بهیاری که سالها در بخشهای مختلف درمانی کار کرده، با شرایط بیماران آشناست و مهارت عملی بالایی دارد، صرفاً به دلیل نداشتن مدرک دانشگاهی پرستاری، گاهی در مراکز دولتی جذب نمی شوند، حقوق کمتری میگیرند و بیمه نمیشوند .این در حالی است که در بسیاری از نظامهای سلامت دنیا، تجربه و مهارت عملی جایگاهی همسنگ آموزش رسمی دارد.نادیده گرفتن این نیروها، پیام خطرناکی دارد: بیانگیزگی، مهاجرت شغلی و خروج تدریجی نیروهای توانمند از چرخه سلامت. آیا در شرایطی که از کمبود پرستار و کادر پرستاری سخن میگوییم، منطقی است نیروهای آموزشدیده را به حال خود رها کنیم؟بازنگری در سیاستهای جذب، تعریف جایگاه شغلی روشن برای بهیاران و کمکپرستاران، ایجاد پوشش بیمهای و پرداخت عادلانه، نه یک لطف، بلکه ضرورتی برای بقای نظام سلامت است. احترام به این نیروها، احترام به بیماران است؛ زیرا سلامت، پیش از هر چیز، بر شانههای انسانهایی استوار است که دیده شوند، نه فقط مدرکهایشان.
ثبت دیدگاه