دریانیوز//هرمزگان، استانی که قلب تپنده اقتصاد دریامحور، بندری و صنعتی کشور به شمار میآید، سالهاست با یک تناقض آشکار دستوپنجه نرم میکند: از یکسو انبوه صنایع، بنگاههای اقتصادی، پالایشگاهها، معادن و شرکتهای بزرگ فعالاند و از سوی دیگر، بخش قابل توجهی از نیروی انسانی این صنایع از خارج استان تأمین میشود، در حالی که جوانان هرمزگانی یا بیکارند یا در مشاغل ناپایدار و کاذب روزگار میگذرانند.
منطق اقتصادی حکم میکند استانی که میزبان صنایع بزرگ است، پیش از هر چیز نیروی انسانی موردنیاز خود را درون استان تربیت و تثبیت کند. واردات نیروی کار از سایر استانها، شاید در کوتاهمدت مشکل صنایع را حل کند، اما در بلندمدت به افزایش بیکاری بومیان، نارضایتی اجتماعی و گسترش آسیبهای اجتماعی دامن میزند. بیکاری جوانان در استانی با این حجم از ثروت و فرصت، نه یک اتفاق، بلکه نتیجه مستقیم ضعف در برنامهریزی آموزشی و مهارتی است.
ریشه بخش بزرگی از این بحران به نظام آموزش فنی و حرفهای بازمیگردد؛ جایی که باید از دوران دبیرستان و هنرستان تا دانشگاه، پیوندی واقعی میان آموزش و بازار کار برقرار شود. ضرورت دارد در تمام شهرهای استان هرمزگان، متناسب با نیاز صنایع منطقه، رشتههای فنی و صنعتی راهاندازی شود تا نوجوانان و جوانان بتوانند در شهر محل زندگی خود تحصیل کنند و پس از آن، جذب صنایع شوند.
این مسیر، هم به اشتغال پایدار میانجامد و هم از رشد مشاغل کاذب، بزه، قاچاق سوخت و سایر آسیبهای اجتماعی میکاهد.نمونه عینی این ضعف، نبود برخی رشتههای کلیدی در هنرستانهای شهرهای استان است. برای مثال، رشته مکانیک که یکی از پرتقاضاترین و کاربردیترین رشتهها در صنایع هرمزگان محسوب میشود، در هنرستانهای شهر خمیر وجود ندارد. دانشآموزان علاقهمند ناچارند برای تحصیل به شهرهای دیگر بروند؛ مسیری پرهزینه و دشوار برای خانوادهها.
در بسیاری موارد نیز هنرستانهای دولتی شهرهای دیگر ظرفیت پذیرش ندارند و دانشآموز مجبور میشود یا به هنرستانهای غیرانتفاعی با شهریههای نجومی برود یا قید تحصیل را بزند و ترکتحصیل کند؛ اتفاقی که مستقیماً به چرخه بیکاری و آسیب اجتماعی منتهی میشود.در این میان، انتظار از استانداری هرمزگان و ادارهکل آموزشوپرورش کاملاً روشن است: تدبیری جدی برای راهاندازی رشته مکانیک در هنرستانهای شهر خمیر و همچنین توسعه سایر رشتههای فنی و صنعتی در این شهر و دیگر مناطق استان اندیشیده شود.
این یک مطالبه حداقلی و کاملاً منطقی است؛ مطالبهای در راستای توسعه متوازن و عدالت آموزشی.در کنار دولت، صنایع مستقر در استان نیز باید از لاک بیتفاوتی خارج شوند و مسئولیت اجتماعی خود را بهصورت واقعی ایفا کنند. حمایت از ساخت، تجهیز و توسعه هنرستانهای فنی و حرفهای، سرمایهگذاری هزینهبر نیست، بلکه تضمینکننده تربیت نیروی انسانی ماهر و بومی برای آینده همان صنایع است. هرمزگان زمانی میتواند از مزایای واقعی صنعتیبودن بهرهمند شود که جوانانش، نه در حاشیه اقتصاد، بلکه در متن آن ایستاده باشند.
ثبت دیدگاه