دریانیوز//در روزگاری که جنگ نرم مرز نمی‌شناسد و حقیقت میان انبوهی از روایت‌های مجازی گم می‌شود، اردوهای پیشرفت بیش از هر زمان دیگری نقش یک سنگر فرهنگی و اجتماعی را ایفا می‌کنند؛ سنگری برای روایت درست، برای دیدن حقیقت و برای لمس توانمندی‌های کشوری که نه‌فقط در میدان جنگ سخت که در میدان ساختن و پیشرفت نیز ثابت کرده سزاوار ایمان و اعتماد است.در استان هرمزگان- استانی که لقب «قطب اقتصاد، تجارت و صنایع راهبردی کشور» را با خود دارد – متأسفانه فاصله‌ای میان واقعیت میدانی و ذهن مردم شکل گرفته است.
درحالی‌که پالایشگاه‌ها، صنایع سنگین، بنادر استراتژیک، کارخانه‌ها و زیرساخت‌های نوین این استان ،بخش بزرگی از چرخ اقتصاد ایران را می‌چرخانند، هنوز بخش قابل‌توجهی از جامعه، از جمله دانش‌آموزان، دانشجویان، استادان دانشگاه، کارمندان، بسیجیان و حتی خبرنگاران، تصویر دقیقی از این توانمندی‌ها ندارند.
خبرنگاران، که چشم جامعه‌اند، باید نخستین گروهی باشند که این پیشرفت‌ها را می‌بینند و روایت می‌کنند؛ اما واقعیت این است که بسیاری از آنان هرگز از خطوط تولید هرمزگان، ظرفیت صنایع، اسکله‌های پیشرفته یا پروژه‌های ملی استان بازدید نکرده‌اند و طبیعتاً نتوانسته‌اند این پیشرفت‌ها را به تصویر بکشند. نتیجه آن شده که مردم نیز از این ظرفیت‌ها بی‌خبر بمانند و شکاف میان «آنچه هست» و «آنچه تصور می‌کنیم هست» روزبه‌روز عمیق‌تر شود.در چنین شرایطی، رویدادی مانند «جام رسانه امید» فرصتی طلایی است؛ فرصتی برای اینکه همه رسانه‌های استان، بدون سهمیه‌بندی، بدون گزینش محدود و بدون نگاه‌های جناحی، در یک میدان یکسان قرار بگیرند و با چشمان خود ببینند که هرمزگان چه کرده و چه می‌تواند بکند.
اعزام محدود و غیرشفاف خبرنگاران، ضربه‌ای به اعتماد رسانه‌ای و ضایع‌کردن حق مردم است؛ چراکه رسانه‌ها نماینده نگاه مردم‌اند، نه گروهی منتخب و محدود.اردوهای پیشرفت اگر به شکل فراگیر برگزار شوند، دو دستاورد بزرگ خواهند داشت: نخست «افزایش خودباوری جمعی»، و دوم «کاهش خودمحوری و واگرایی» در جامعه. وقتی یک دانش‌آموز یا یک جوان دانشگاهی کارخانه‌ای را می‌بیند که محصول ایرانی آن در کشورهای منطقه و حتی جهان مشتری دارد، یا وقتی خبرنگار از نزدیک می‌بیند که چرخ اقتصاد کشور چگونه در همین سواحل جنوب می‌چرخد، آن‌گاه روایتش دیگر فقط یک متن خبری نیست؛ تبدیل می‌شود به یک باور، یک انگیزه و یک حس افتخار.
اما این پیوند نسل‌ها و این خودآگاهی ملی، یک پایه مهم دیگر نیز دارد؛ پایه‌ای که در هرمزگان سال‌هاست ساخت آن وعده داده شده اما همچنان بر زمین مانده است: یادمان شهدای مظلوم ایرباس و باغ‌موزه دفاع مقدس.۱۲ تیر ۱۳۶۷ فقط یک تاریخ نیست؛ سند مظلومیت ملتی است که در اوج بی‌دفاعی هدف موشک ناو آمریکایی قرار گرفت. امروز که دو دهه از وعده ساخت این یادمان در هرمزگان می‌گذرد، نبودِ آن یعنی گسست میان نسل دیروز که جنگ را با گوشت و پوست لمس کرده و نسل امروز که باید حقیقت تاریخ را در میدان واقعی لمس کند. ساخت این یادمان، نه یک پروژه عمرانی، بلکه یک ضرورت فرهنگی و هویتی است.
اردوهای پیشرفت و یادمان‌های دفاع مقدس، هر دو یک هدف مشترک دارند: پیوند «دیروز قهرمان» با «امروز توانمند». این پیوند همان چیزی است که یک ملت را سربلند می‌کند، اعتمادبه‌نفس می‌دهد و آن را برای فردا آماده می‌سازد.هرمزگان ظرفیت پیشرفت دارد؛ جامعه‌اش نیز شایسته دیدن، دانستن و باور کردن این پیشرفت است. اکنون زمان آن رسیده که این فاصله از میان برداشته شود.
ثبت دیدگاه