دریانیوز// در هر بيمارستاني، در دل هر شب طولاني، چهره‌هايي خسته اما مصمم در سکوت راه مي‌روند؛ صداي قدم‌هايشان در راهروها گم مي‌شود و تنها بوي الکل و آرامش، حضورشان را فاش مي‌کند. آن‌ها پرستارند؛ تکيه‌گاه بيماران و آرامش‌بخش خانواده‌هايي که با اضطراب کنار تخت عزيزانشان مي‌ايستند.
چه نيکوست که ميلاد با برکت حضرت زينب کبري(س) ـ بانوي صبر و ايثار ـ به نام اين قشر شريف و بي‌ادعا مزين شده است. اما پرسش اينجاست: آيا حق پرستاران فقط در همين چند روز تبريک و گل و تقدير خلاصه مي‌شود؟
سال‌هاست که پرستاران کشور ما، با وجود سختي‌هاي طاقت‌فرسا، در سايه بي‌توجهي مانده‌اند. شغلي که بايد در صدر حمايت‌ها قرار گيرد، هنوز از ابتدايي‌ترين حقوق خود محروم است. آن‌ها در رديف مشاغل سخت و زيان‌آور شناخته مي‌شوند، اما از مزاياي بازنشستگي پيش از موعد بي‌بهره‌اند.
حقوقي که دريافت مي‌کنند، با واقعيت زندگي و مسئوليت سنگيني که بر دوش دارند، فاصله‌اي عميق دارد. بسياري از آنان ماه‌ها اضافه‌کارشان را دريافت نمي‌کنند؛ همان اندک رقمي که بايد مرهمي بر خستگي‌شان باشد.در هر شيفت، پرستاراني هستند که از چندين بيمار هم‌زمان مراقبت مي‌کنند، ساعت‌ها از پاي نمي‌نشينند و گاه شب را تا سپيده صبح کنار تخت بيماران مي‌گذرانند.
نتيجه اين فشار کاري، فرسودگي جسمي و روحي است؛ خستگي‌هايي که ديده نمي‌شود اما در چهره‌شان فرياد مي‌زند. همين شرايط باعث شده بسياري از فارغ‌التحصيلان پرستاري، رغبتي براي ورود به بيمارستان‌ها نداشته باشند. کمبود نيرو، مهاجرت پرستاران و بازنشستگي‌هاي بدون جايگزين، به بحراني تبديل شده که آرام و بي‌صدا، نظام درماني کشور را تهديد مي‌کند.
پرستاران، ستون‌هاي پنهان سلامت جامعه‌اند. اگر آن‌ها نباشند، هيچ جراحي به پايان نمي‌رسد، هيچ بيماري اميدي به بهبود ندارد و هيچ بيمارستاني معنا پيدا نمي‌کند. روز پرستار، تنها يک نام در تقويم نيست؛ هشداري است براي مسئولان که بدانند تکريم واقعي، در عمل است نه در تبريک‌هاي تکراري.
بايد شرايط کار، حقوق و امنيت شغلي آنان اصلاح شود تا اميد به خدمت در دلشان زنده بماند.اين روزها شايد شاخه‌گلي به پرستاري هديه دهيم، اما آنچه او نياز دارد، عدالت است؛ عدالتي در شأن ايثارش، در خور صبرش و در اندازه‌ي لبخندي که هر روز به بيماران هديه مي‌دهد.
ثبت دیدگاه