دریانیوز// وقتی از حقوق شهروندی صحبت می‌کنیم، یکی از مهم‌ترین بخش‌ها، حق رفت‌وآمد و استفاده راحت از فضاهای شهری برای همه مردم است. اما اگر کمی دقت کنیم، متوجه می‌شویم که سهم معلولان در این زمینه خیلی کم است.
شهرهایی که هر روز بزرگ‌تر و مدرن‌تر می‌شوند، هنوز برای یک معلول ویلچری یا نابینا، پر از مانع و دردسرند.خیلی وقت‌ها وقتی در خیابان راه می‌رویم، شاید به این چیزها توجه نکنیم. اما کافی است چند دقیقه خودمان را جای یک فرد معلول بگذاریم.
پیاده‌روهایی که پر از پله، جدول بلند یا دست‌اندازند، مسیرهایی که هیچ رمپ یا شیب مناسب ندارند، اتوبوس‌هایی که پله‌های بلندشان اجازه ورود ویلچر را نمی‌دهد، و ساختمان‌های اداری‌ای که آسانسور ندارند یا سرویس بهداشتی‌شان قابل استفاده نیست. همه این‌ها یعنی محرومیت دوباره.
برای یک فرد معلول، حتی کارهای ساده‌ای مثل خرید از مغازه یا رفتن به بانک می‌تواند به یک ماجراجویی سخت تبدیل شود. بعضی از آنها مجبور می‌شوند همیشه از یک نفر دیگر کمک بگیرند، چون خودشان به تنهایی نمی‌توانند کارهای روزمره‌شان را انجام دهند. این وابستگی اجباری، احساس ناراحتی و محدودیت بیشتری برایشان ایجاد می‌کند.
از طرف دیگر، نبود مناسب‌سازی فقط مشکل معلولان نیست. سالمندان، مادرانی که کالسکه بچه دارند، یا حتی کسانی که دچار شکستگی پا شده‌اند هم در همین وضعیت قرار می‌گیرند. یعنی در واقع مناسب‌سازی شهر به نفع همه است، نه فقط یک گروه خاص.
اما متأسفانه این موضوع در بسیاری از پروژه‌های شهری نادیده گرفته می‌شود.خیلی از مسئولان فقط در شعار می‌گویند که شهر برای همه است. اما در عمل، وقتی یک خیابان تازه‌سازی می‌شود یا یک ساختمان دولتی افتتاح می‌شود، باز هم رمپ یا آسانسور فراموش شده است.
این یعنی هنوز نگاه مسئولان به معلولان یک نگاه جدی و برابر نیست.با این حال، نباید ناامید شد. در بعضی شهرها تلاش‌هایی شروع شده است. مثلا نصب چراغ‌های مخصوص نابینایان یا ایجاد رمپ در بعضی پیاده‌روها. اما این اقدامات هنوز خیلی محدود و پراکنده است و کافی نیست.
لازم است که مناسب‌سازی به یک قانون جدی و اجرایی تبدیل شود، نه یک توصیه یا لطف.معلولان حق دارند مثل هر شهروند دیگری در شهرشان راحت زندگی کنند. آنها نباید در خانه بمانند فقط به خاطر اینکه خیابان‌ها و ساختمان‌ها برایشان مناسب نیست.
وقتی از عدالت اجتماعی و توسعه شهری حرف می‌زنیم، باید به یاد داشته باشیم که عدالت واقعی یعنی توجه به ضعیف‌ترین و محروم‌ترین اقشار جامعه.امیدواریم روزی برسد که هیچ معلولی در کشورمان نگوید نمی‌توانم بیرون بروم چون شهر برایم مناسب نیست. آن روز، روزی است که می‌توانیم بگوییم شهر واقعا متعلق به همه شده است.
ثبت دیدگاه