دریانیوز// سایه سنگین گرمای بندرعباس بر زمین سیمانی محوطه می افتد. اینجا، جایی است که مادر جوانی از جاسک، پتوی نازکی را روی زمین پهن کرده. در همان لحظه، صدای گریه کودک خردسالش از داخل خودروی پارک شده به گوش میرسد؛ خودرویی که سه شب است تبدیل به تنها پناهگاه این خانواده شده است.
این تصویر تکراری و دردناک، حکایت روزمره ده ها همراه بیمار در بیمارستان های بندرعباس است. شهری که با وجود نقش حیاتی اش در چرخه اقتصاد ملی، از ابتدایی ترین امکانات رفاهی برای خانواده های دردمند بیمارانش محروم مانده است.بندرعباس، قطب درمانی جنوب کشور، پذیرای بیمارانی از دورافتاده ترین نقاط هرمزگان، کرمان و سیستان و بلوچستان است.
بیمارستان تخصصی دکتر شریعتی، مرجع زنان و زایمان استان و بیمارستان شهید محمدی، هر روز شاهد هجوم بیمارانی هستند که گاه صدها کیلومتر راه را برای درمان می پیمایند. اما هنگامی که بیمار به اتاق عمل یا بخش ویژه منتقل می شود، همراهانش در چه شرایطی باید انتظار بکشند؟ پاسخ این پرسش تلخ را می توان در شب های بیمارستان های بندرعباس جستجو کرد: مردان، زنان و کودکانی که روی نیمکت های سرد راهروها به خواب می روند، در خودروهای شخصی شب را به صبح می رسانند یا با پتویی بر زمین سیمانی محوطه بیمارستان پناه می گیرند.
این وضعیت ناامن، زمانی نگران کننده تر می شود که حضور حیوانات موذی در همان محوطه، سلامت این افراد بی پناه را به طور دائم تهدید می کند.وجود مکانی به نام «همراه سرا» در کنار بیمارستان ها، تنها یک امکانات رفاهی لوکس نیست، بلکه یک ضرورت انسانی و درمانی است. نخست، این مسئله به حفظ کرامت انسانی بازمی گردد.
طبق منشور حقوق شهروندی، شهروندان حق برخورداری از زندگی شایسته و لوازم آن مانند آب بهداشتی، غذای مناسب و بهداشت محیط را دارند. وقتی خانواده ای مجبور است در پیاده رو یا خودرو استراحت کند، این حق بنیادین به روشنی نقض می شود. دوم، آرامش روانی همراهان بیمار، تأثیری مستقیم و غیرقابل انکار بر روند درمان خود بیمار دارد.
تحقیقات پزشکی بارها ثابت کرده که استرس و اضطراب همراهان، مستقیماً به بیمار منتقل میشود و بهبودی او را به تأخیر می اندازد. چگونه انتظار داریم مادری که نگران فرزند خردسالش است، در گرما و ناامنی رها شده، بتواند تمرکزی برای درمان کودکش داشته باشد؟
سوم، ازدحام همراهان در راهروها، اورژانس و محوطه بیمارستان ها، بار نامناسبی بر دوش زیرساخت های درمانی میگذارد و فضای مورد نیاز برای ارائه خدمات پزشکی را اشغال میکند. این معضل به ویژه در بیمارستانی مانند شریعتی که مرجع اصلی زنان و زایمان است، نمودی آشکار دارد.این وضعیت، تناقضی دردناک را در قلب استان هرمزگان به نمایش میگذارد.
استانی که با دارا بودن بزرگترین بنادر کشور، مناطق آزاد، صنایع عظیم پتروشیمی و ظرفیت های بی همتای گردشگری، به عنوان «قطب اقتصادی ایران» شناخته می شود. اما سهم مردم این خطه از این ثروت عظیم چیست؟ نیاز به همراه سرا، به معنای خواستن ساختمانی مجلل نیست.
فضایی ساده با حداقل امکانات کافی است: اتاق های تمیز، سرویس بهداشتی ، سیستم گرمایشی و سرمایشی مناسب و امنیت اولیه. برای رسیدن به این خواسته انسانی، راهکارهای عملی و مشخصی وجود دارد. صنایع بزرگ هرمزگان می توانند در قالب مسئولیت اجتماعی خود، هزینه ساخت این مراکز را تأمین کنند.
جالب است که بر اساس بند خ ماده ۲۰ قانون برنامه پنج ساله هفتم توسعه، این هزینه ها حتی از اصل مالیات این صنایع کسر می شود. ظرفیت گسترده خیرین نیز نیرویی قدرتمند است. تجربه موفق مجمع خیرین سلامت در سایر استان ها نشان داده که می توان با تکیه بر این عطوفت مردمی، چنین مراکز حیاتی را ایجاد کرد.
اداره کل راه و شهرسازی و شهرداری بندرعباس نیز می توانند با اختصاص زمین های دولتی مجاور بیمارستان ها با کاربری خدمات درمانی، گامی بلند بردارند. حتی تا زمان ساخت همراه سرای دائمی، می توان با همکاری گروه های جهادی، فضاهای موقتی را به سرعت تجهیز و آماده بهره برداری کرد.حال باید از وجدان جمعی خود بپرسیم: آیا شایسته است مادری که کودکش را برای شیمی درمانی به بندرعباس آورده، ناچار باشد شب ها روی سیمان های داغ محوطه بیمارستان بخوابد؟
آیا این تصویر با شأن استان هرمزگان به عنوان زمرد اقتصادی کشور سازگار است؟ امروز مردم هرمزگان، علاوه بر رنج بیماری، درد بی پناهی ناشی از نبودن جایی امن برای استراحت همراهانشان را نیز بر دوش می کشند.ساخت همراه سرا در بیمارستان های بندرعباس، صرفاً یک پروژه ساختمانی نیست؛ احیای کرامت انسانی است.
این بناها پناهگاهی خواهند بود برای اشک های بی صدایی که هر شب در سایه روشن چراغ های پارکینگ بیمارستان ها خشک می شوند، برای کودکانی که در آغوش مادران خسته شان روی صندلی های سالن انتظار به خواب می روند، و برای پدرانی که از فرط خستگی کنار دیوارهای داغ بیمارستان به زمین می افتند. زمان آن فرا رسیده که فریاد خاموش این انسانها را به گوش مسئولان، صنعتگران و خیرین برسانیم؛ فریادی که به سادگی میگوید: همراه بیمار، خود نیز به التیام نیاز دارد.
ثبت دیدگاه