نه چشم ها و نه دست ها؛ اینجا فقط اخلاص و ارادت

دریانیوز//در شامگاه سوم خرداد، هنگامی که نسیم خنک بهار در صحن غدیر حرم مطهر رضوی می‌وزد، فضای بارگاه ملکوتی امام هشتم (ع) پر از عطر عشق و ارادت است. ۹۶ خادم از موکب جمعیت امام رضایی‌های شهرستان رودان، با قلبی سرشار از محبت به آقا علی بن موسی الرضا (ع)، در چایخانه صحن غدیر گرد هم آمده‌اند تا سه شب به‌یادماندنی (دوم، سوم و چهارم خرداد) را به خدمت‌رسانی به زائران این حرم نورانی اختصاص دهند.

ساعت از ۱۰:۳۰شب گذشته و تا سپیده‌دم ساعت ۶ صبح، این خادمان عاشق با شور و شعفی وصف‌ناپذیر در تکاپوی خدمت‌اند. وارد صحن غدیر که می‌شوید، عطر چای ایرانی و عراقی تازه‌دم فضا را پر کرده است. صدای زمزمه دعا و نوای دلنشین «ای صفای قلب زارم» که گهگاه از گلوی خادمان برمی‌خیزد، قلب زائران را به وجد می‌آورد. چایخانه که در ضلع غربی صحن غدیر قرار دارد، امشب به همت این موکب پرجنب‌وجوش‌تر از همیشه است. نور ملایم چراغ‌ها، انعکاس طلایی گنبد و صف‌های منظم زائران، تصویری از بهشت را در ذهن تداعی می‌کند.

اینجا علاوه بر چای، محبت و اخلاص هم توزیع می‌شود. خادمان موکب با لباس‌های سبز خدمت با لبخندی گرم و دستانی پرمهر به زائران چای شیرین، شربت خنک، کیک و کلوچه‌های محلی رودان تقدیم می‌کنند. دمنوش‌های معطر، که با دقت و وسواس تهیه شده‌اند، خستگی راه را از تن زائران می‌زدایند. تمام هزینه‌های این پذیرایی از دل و جان مردم تأمین شده است؛ مردمی که با نذورات خود سهمی در این خدمت عاشقانه دارند. هر لیوان چای و هر قطعه کلوچه، قصه‌ای از ایثار و ارادت به امام رئوف را روایت می‌کند.

در میان زائران، حس و حال خاصی جریان دارد. نگارنده این گزارش یک هرمزگانی است که در صف چای ایستاده است. وقتی لهجه گرم و آشنای خادمان رودانی را شنیدم، موجی از غرور و شادی در دلم زنده شد. انگار تکه‌ای از خاک هرمزگان در این گوشه از حرم جا خوش کرده بود. این حس گرمای چای را برایم چند برابر کرد و لبخندی از رضایت و همدلی بر لبانم نشاند.

در میان این ۹۶ خادم، جلوه‌های زیبایی از همدلی و اخلاص دیده می‌شود. همه چون برادران همدل، شانه به شانه، وظایف را تقسیم کرده‌اند. تعدادی با سبدهای پلاستیکی، سینی‌ها و استکان‌ها را جمع‌آوری می‌کنند، در حالی که لبخندشان خستگی را از چهره‌شان می‌زداید. عده‌ای دیگر مشغول تهیه و توزیع چای هستند؛ با دقت کتری‌ها را پر می‌کنند و استکان‌ها را با چای متبرک پر می‌کنند. گروهی زمین را تمیز می‌کنند و نظافت چایخانه را بر عهده دارند. باقی خادمان نیز در بخش‌های مختلف، از پذیرایی شربت و کیک گرفته تا راهنمایی زائران، مشغول خدمت‌اند.

در میان این خادمان، دو چهره بیش از همه دل‌ها را به خود جذب می‌کنند. یک خادمی نابینا که جانباز هشت سال دوران دفاع مقدس است که با قلبی روشن و گام‌هایی استوار و با حس معنوی عمیقی به زائران خدمت می‌کند. او با لبخندی آرام کنار سینی شربت ایستاده گویی نور حرم راهش را روشن کرده است. دیگری خادمی است که با وجود نداشتن یک دست، با اراده‌ای پولادین و عشقی بی‌حد به امام رضا (ع) در ریختن چای مشارکت دارد. حضور این دو خادم، درس بزرگی از ایمان و استقامت به زائران می‌دهد؛ اینکه عشق به خدمت، هیچ محدودیتی نمی‌شناسد.

هر از گاهی خادمان با صدایی گرم و مخلص، نوایی رضوی سر می‌دهند: «ای صفای قلب زارم، هرچه دارم از تو دارم…» این نوا، فضا را عطرآگین‌تر می‌کند و اشک شوق را به چشمان زائران می‌آورد. زائری خسته که از راه دوری آمده، لیوان چای را در دست می‌گیرد و با شنیدن این نوا، بغضش می‌شکند. دیگری که کلوچه محلی را مزه‌مزه می‌کند، از خادمی درباره رودان می‌پرسد و با شنیدن داستان این موکب، لبخندی از رضایت بر لبانش نقش می‌بندد. حس غرور من هرمزگانی هم با شنیدن لهجه خادمان و دیدن این صحنه‌ها، لحظه به لحظه بیشتر می‌شود.

هدف، خدمت به زائران امام رئوف

سعید جاودان، مسئول موکب جمعیت امام رضایی‌های شهرستان رودان، با چهره‌ای مصمم و قلبی پر از عشق، بر فعالیت خادمان نظارت می‌کند. او می‌گوید: «هدف ما فقط پذیرایی نیست؛ می‌خواهیم زائران با خاطره‌ای خوش از حرم آقا بروند و لحظه‌ای آرامش را در این بارگاه مقدس تجربه کنند.» این سخن، خلاصه حال و هوای این موکب است؛ موکبی که با هزینه‌های مردمی و با تکیه بر اخلاص ،سه شب به‌یادماندنی را در حرم رقم زده است.

ساعت از نیمه‌شب گذشته و هنوز چایخانه غلغله است. زائران یکی پس از دیگری با دست پر و دل گرم از چایخانه خارج می‌شوند. خادمان، خسته اما خوشحال، همچنان با همان شور اولیه مشغول‌اند. در چایخانه صحن غدیر، نه فقط چای، که مهربانی، ایثار، و ارادت به امام رضا (ع) جاری است. موکب جمعیت امام رضایی‌های رودان، با ۹۶ قلب عاشق سه شب به‌یادماندنی را در تاریخ حرم مطهر رضوی ثبت کرد؛ شب‌هایی که زائران و خادمان در کنار هم، طعم بهشت را چشیدند. و من، به‌عنوان یک هرمزگانی، با دیدن این صحنه‌ها و شنیدن لهجه رودانی، احساس کردم که گوشه‌ای از خانه‌ام را در حرم آقا پیدا کرده‌ام.