دریانیوز// استان هرمزگان، با ظرفیت‌های فرهنگی و اقتصادی غنی، این روزها با چالشی عمیق در حوزه آموزش مواجه است که آینده کودکان و نوجوانان این خطه را تهدید می‌کند.
بر اساس اعلام رسمی آموزش و پرورش هرمزگان، در حال حاضر ۱۳ هزار دانش‌آموز تبعه خارجی در مدارس این استان مشغول به تحصیل هستند. این آمار نشان‌دهنده تلاشی ستودنی برای فراهم کردن فرصت‌های آموزشی برای فرزندان اتباع است. اما در سوی دیگر این ماجرا، داستان تلخی از محرومیت برخی کودکان بومی هرمزگان روایت می‌شود؛ کودکانی که به دلایل مختلف، از جمله مسائل خانوادگی، اقتصادی و کمبود زیرساخت‌های آموزشی، از حق تحصیل محروم مانده‌اند. این تضاد، زنگ خطری است که باید جدی گرفته شود.
یکی از دردناک‌ترین مسائل مطرح‌شده، محرومیت برخی کودکان بومی از تحصیل به دلیل مشکلات حضانت است. در مواردی که والدین طلاق گرفته‌اند و حضانت فرزند به پدر سپرده شده، عدم حضور پدر برای ثبت‌نام در مدرسه و نبود اجازه قانونی برای مادر، مانعی بزرگ ایجاد کرده است. این کودکان، که گاه در سنین حساس کودکی و نوجوانی هستند، به دلیل موانع بوروکراتیک و فرهنگی از ورود به کلاس درس بازمی‌مانند.
نتیجه این محرومیت، نه تنها بی‌سوادی که چرخه‌ای از آسیب‌های اجتماعی است که آینده این کودکان و جامعه را به خطر می‌اندازد.آمار رسمی آموزش و پرورش هرمزگان از وجود ۴ هزار بازمانده از تحصیل در این استان، عمق فاجعه را نشان می‌دهد. این عدد، تنها یک آمار نیست؛ هر یک از این ۴ هزار نفر، کودکی است با آرزوها و استعدادهایی که به دلیل موانع قابل‌حل، از مسیر رشد و پیشرفت بازمانده‌اند.
علاوه بر مسائل حضانت، مشکلات اقتصادی نیز نقش پررنگی در این بحران ایفا می‌کند. بسیاری از خانواده‌های هرمزگانی، به‌ویژه در مناطق محروم، به دلیل فقر و تنگناهای مالی مجبورند فرزندان خود را از مدرسه به سمت مشاغل کاذب یا کارهای سخت سوق دهند. این کودکان، به جای قلم و کتاب، با سختی‌های زندگی زودتر از موعد آشنا می‌شوند و در چرخه‌ای از محرومیت و آسیب‌های اجتماعی گرفتار می‌آیند.کمبود معلم و مدرسه و زیرساخت‌های آموزشی نیز مزید بر علت شده است.
در بسیاری از مناطق روستایی و حاشیه‌ای هرمزگان، نبود مدرسه یا کمبود معلم باعث شده تا دسترسی به آموزش برای کودکان به یک رویای دور تبدیل شود. این مسئله به‌ویژه در مناطقی که فاصله‌های جغرافیایی طولانی است، نمود بیشتری دارد. از سوی دیگر، ترک تحصیل دانش‌آموزان و حتی دانشجویانی که به دلیل فشارهای اقتصادی یا ناامیدی از آینده، درس و مشق را رها می‌کنند، هشداری جدی است. این افراد، که می‌توانستند سرمایه‌های انسانی آینده هرمزگان باشند، در چرخه‌ای از ناکامی و سرخوردگی گرفتار می‌شوند.
این وضعیت، پرسش‌های مهمی را پیش روی ما قرار می‌دهد: چرا سیستمی که توانسته ۱۳ هزار دانش‌آموز تبعه را در خود جای دهد، برای کودکان بومی خود راه‌حلی پیدا نمی‌کند؟ چرا موانع قانونی و فرهنگی، مانند مسئله حضانت، باید مانع تحصیل یک کودک شود؟ چرا با وجود ظرفیت‌های اقتصادی هرمزگان، فقر همچنان سد راه آموزش است؟ و مهم‌تر از همه، چرا برای معضل بازماندگی از تحصیل، که می‌تواند آینده یک نسل را نابود کند، تدبیری اساسی اندیشیده نشده است؟
برای برون‌رفت از این بحران، نیاز به عزمی جدی و هماهنگی بین نهادهای مختلف است. در گام نخست، باید موانع قانونی و بوروکراتیک در ثبت‌نام کودکان برطرف شود. اصلاح قوانین مربوط به حضانت و ایجاد سازوکاری که به مادران یا سرپرستان قانونی دیگر اجازه ثبت‌نام دهد، می‌تواند راهگشا باشد.
همچنین، آموزش و پرورش می‌تواند با همکاری سازمان‌های مردم‌نهاد و مددکاران اجتماعی، خانواده‌هایی که به دلیل مشکلات اقتصادی فرزندانشان را از تحصیل محروم می‌کنند، شناسایی و حمایت کند.سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های آموزشی نیز ضرورتی انکارناپذیر است. ساخت مدارس جدید در مناطق محروم، تأمین معلمان کافی و بهبود دسترسی به آموزش از طریق فناوری‌های نوین، می‌تواند بخشی از این بحران را حل کند.
از سوی دیگر، برنامه‌های آگاهی‌بخشی برای والدین و جامعه درباره اهمیت تحصیل و پیامدهای ترک تحصیل، می‌تواند به تغییر نگرش‌ها کمک کند.هرمزگان، استانی با مردمانی سخت‌کوش و فرهنگی غنی، شایسته آن است که فرزندانش از نعمت آموزش بهره‌مند شوند. بازماندگی از تحصیل، نه تنها یک مشکل آموزشی، بلکه یک بحران اجتماعی است که می‌تواند چرخه فقر و آسیب را تداوم بخشد.
امروز، وظیفه همه ما، از سیاست‌گذاران و مدیران گرفته تا معلمان و فعالان اجتماعی، این است که نگذاریم حتی یک کودک از قطار آموزش جا بماند. آینده هرمزگان، در گرو آینده کودکانش است؛ کودکانی که حق دارند رویاهایشان را در کلاس‌های درس به حقیقت بدل کنند.
ثبت دیدگاه