دریانیوز//پیادهراهها مهمترین فضاهای تنفسی شهر هستند؛ مکانهایی که مردم در آن قدم میزنند، خرید میکنند و لحظاتی از زندگی روزمره را در آرامش میگذرانند. اما وقتی این فضاها تاریک، فرسوده و ناایمن شوند، بهجای آنکه حس تعلق ایجاد کنند، به منبع اضطراب و نگرانی تبدیل میشوند.تاریکی اولین عامل ایجاد ناامنی در معابر شهری است. حتی اگر جرمی رخ ندهد، نبود نور کافی احساس ناامنی را در ذهن شهروندان تقویت میکند. زنان، کودکان و سالمندان در چنین فضاهایی کمتر تردد میکنند و این کاهش حضور، خود به افزایش خلوتی و ناامنی دامن میزند.کمبود روشنایی فقط یک مشکل فنی نیست؛ یک مسئله اجتماعی است. وقتی پیادهراهها تاریک میشوند، فرصت برای بروز رفتارهای پرخطر، مزاحمتهای خیابانی و حضور افراد متجاهر بیشتر میشود. این وضعیت، چهره شهر را مخدوش و اعتماد عمومی را تضعیف میکند.در کنار تاریکی، مشکلات زیرساختی نیز سهم قابل توجهی در ناایمنی دارند. سنگفرشهای شکسته، جدولهای لبپَر، چالههای پرآب و سطوح ناصاف، برای شهروندان بهویژه سالمندان و افراد دارای معلولیت خطرآفرین است. هر لغزش کوچک میتواند به آسیب جدی منجر شود و این موضوع نشان میدهد که نگهداشت شهری باید اولویت دائمی مدیران باشد.
تردد موتورسیکلتها در پیادهراهها نیز یکی از عوامل مهم تهدیدکننده امنیت عابران است. نبود نظارت مؤثر و نبود تابلوهای بازدارنده، سبب شده برخی مسیرهای پیادهروی عملاً به گذرگاه موتورها تبدیل شود؛ وضعیتی که نظم شهری را بههم میزند و تجربه تردد را برای شهروندان ناگوار میکند.پیادهراه ناایمن بر اقتصاد خرد شهری نیز اثر میگذارد. مغازهداران در مناطقی که روشنایی و امنیت کافی ندارند، از کاهش مشتری در ساعات شبانه گلایه میکنند. وقتی مردم از قدم زدن بعد از غروب هراس داشته باشند، چرخه اقتصاد محلی نیز دچار رکود میشود.از منظر اجتماعی، نبود فضاهای روشن و امن باعث کاهش تعاملات چهرهبهچهره میان مردم میشود. خانوادهها تمایلی به پیادهروی عصرگاهی ندارند، کودکان امکان بازی در فضای باز را از دست میدهند و سالمندان از حضور در معابر پرهیز میکنند. این کاهش حضور عمومی، ضربه بزرگی به «نشاط اجتماعی» وارد میکند.استانهایی مانند هرمزگان که مرکز شهرها و محلات قدیمیشان بافتهای فرسوده و معابر باریک دارند، بیش از سایر نقاط کشور در معرض این چالش هستند. کمبود روشنایی در برخی مسیرها، نبود دوربینهای نظارتی و ضعف مدیریت محیطی، باعث شده برخی پیادهراهها به نقاط بیدفاع شهری تبدیل شوند.
برای برونرفت از این وضعیت، نخست باید روشنایی معابر بهطور کامل استانداردسازی شود. نصب پایهچراغهای مقاوم، استفاده از نورهای کممصرف و ایجاد روشنایی یکنواخت، اولین گام برای افزایش امنیت است. روشنایی مناسب، حضور مردم را بیشتر و امکان وقوع جرم را کمتر میکند.گام دوم، بازسازی و مناسبسازی مسیرهای فرسوده است. پیادهراهها باید عاری از ناهمواری، لغزندگی و موانع اضافی باشند. همچنین مسیرها باید با استانداردهای دسترسپذیری سازگار شوند تا افراد دارای معلولیت نیز بتوانند با آرامش تردد کنند.در کنار زیرساخت، مسئله نظارت نیز ضروری است. نصب دوربینهای شهری، افزایش گشتهای پیاده پلیس، حضور نیروهای شهرداری و ساماندهی موتورسیکلتها میتواند فضای معابر را امنتر کند. امنیت پایدار بدون حضور تأمینکننده نظم امکانپذیر نیست.توجه به زیباییشناسی نیز نقش مهمی در کاهش احساس ناامنی دارد. فضاهای زیبا، تمیز و روشن، مردم را به حضور تشویق میکند. کاشت گیاهان سازگار، نصب مبلمان شهری مناسب و ایجاد رنگ در فضا، روحیه شهروندان را تقویت کرده و پیادهراهها را زنده نگه میدهد.در نهایت باید پذیرفت که پیادهراهها فقط محل عبور نیستند؛ بخشی از زندگی روزمرهاند. اگر این فضاها تاریک و ناایمن باشند، کیفیت زندگی شهروندان بهشدت افت میکند. امنیت، حق طبیعی مردم است و شهر سالم شهری است که هیچ شهروندی در آن از قدم زدن هراس نداشته باشد.بازطراحی و ایمنسازی پیادهراهها یک ضرورت است نه یک انتخاب. مدیریت شهری باید این مسئله را در اولویت قرار دهد تا شهری روشن، پویا و امن برای همه شهروندان فراهم شود.
ثبت دیدگاه