دریانیوز//در شهری که باید قدم زدن در آن بخشی از زندگی روزمره باشد، پیاده‌روها باید امن‌ترین، آزادترین و در دسترس‌ترین مسیرها برای رفت‌وآمد شهروندان باشند؛ اما در بندرعباس، پیاده‌روها مدت‌هاست که این هویت ساده و بدیهی را از دست داده‌اند. کافی است چند صد متر در خیابان‌های اصلی یا محلات قدیمی شهر قدم بزنید تا ببینید چگونه مسیری که قرار بود برای مردم باشد، به میدان رقابت مشاغل مزاحم، پروژه‌های نیمه‌تمام و بی‌سامانی‌های شهری تبدیل شده است.
تصویر امروز پیاده‌روهای بندرعباس شبیه پازلی است که هر قطعه‌اش حکایت یک بی‌توجهی و یک مطالبه معطل‌مانده است. از یک سو دستفروشان، تعمیرکاران موتور و خودرو، مغازه‌داران و برخی صنوف مزاحم نیمی از پیاده‌روها را اشغال کرده‌اند و از سوی دیگر، بخش‌هایی از همین مسیرها هنوز خاکی، ناهموار یا پر از ترک و سنگفرش‌های شکسته‌اند. گویی هنوز هیچ‌کس جدی نگرفته که پیاده‌رو حق مسلم عابر است؛ و اینکه تصرف آن یعنی محروم‌کردن شهروندان از ابتدایی‌ترین حق زیست شهری.در برخی مناطق، وضعیت حتی از این هم بغرنج‌تر است.
کنار بسیاری از درختان، بخشی از سنگفرش‌ها ویا آسفالت و موزائیک و یا خاک بالا آمده و برآمدگی‌های خطرناک ایجاد شده است؛ کف‌پوش‌هایی که سال‌هاست ترمیم نشده‌اند و اکنون مانند تله‌هایی کوچک، جان عابران را تهدید می‌کنند. سالمندان، افراد کم‌توان و مادرانی که کالسکه به‌همراه دارند، بیشتر از بقیه درگیر این ناهماهنگی هستند؛ اما در عمل این معضل دامان همه را می‌گیرد. هر قدم در برخی از پیاده‌روهای بندرعباس نیازمند دقت، سرعت کم و گاهی حتی تغییر مسیر ناگهانی است. در کنار این مشکلات، پروژه‌های عمرانی هم مزید بر علت شده‌اند.
برخی پروژه‌ها که با وعده زیباسازی و نوسازی پیاده‌روها آغاز شدند، اکنون یا با سرعت بسیار کند پیش می‌روند یا نیمه‌تمام رها شده‌اند. شهروندان بارها دیده‌اند که بخشی از پیاده‌رو کنده می‌شود، چند ماه وسال ها به‌صورت باز و خطرناک رها می‌ماند و سپس یا به شکل ناقص پوشانده می‌شود یا دوباره دچار وقفه‌ای طولانی می‌گردد. این پروژه‌های نیمه‌تمام، حالا به بخشی از منظر دائمی شهر تبدیل شده‌اند؛ منظری که بیشتر شبیه کارگاه‌های خاک‌خورده است تا طرح‌های ساماندهی شهری. در قلب شهر، وضعیت پیاده رو میدانی مانند میدان امام (ره) نمونه روشن همین مشکلات است.
پروژه پیاده‌روسازی در این نقطه مهم شهری با کندی قابل توجهی پیش می‌رود؛ کندی‌ای که عابران را به خیابان پرتاب می کندو مسیرهای عبور عابران را دچار اختلال گسترده کرده است. شهروندانی که از این مسیر عبور می‌کنند بارها گفته‌اند که روزی نیست بدون دیدن موانع، چاله‌ها و مصالح رهاشده از این مسیر عبور کنند. پروژه لاک پشتی اجرا می شود. گویی هیچ برنامه‌ریزی دقیقی پشت این پروژه‌ها نیست.اما ماجرا فقط زیبایی‌شناختی یا عبور و مرور نیست؛ این وضعیت، امنیت شهری را هم تهدید می‌کند. عابران ناگزیرند از محدوده پیاده‌رو خارج شوند و وارد خیابان‌های پرتردد شوند تا بتوانند مسیرشان را طی کنند.
در بسیاری از نقاط، خودروها و موتورسیکلت‌ها نیز از همان پیاده‌روهای نیمه‌جان عبور می‌کنند و این یعنی ترکیبی از بی‌قانونی و بی‌سامانی که سلامت شهروندان را به خطر می‌اندازد.شهر بندرعباس با جمعیتی بزرگ، آب‌وهوایی گرم و نیاز شدید به حمل‌ونقل عمومی و پیاده‌محور، بیش از هر زمان دیگری احتیاج دارد که پیاده‌روها به فضاهایی امن و استاندارد تبدیل شوند. پیاده‌رو تنها محل عبور نیست؛ بخشی از زندگی شهری است. جایی است برای تعامل، گردش، سلامت جسمی و حتی کاهش ترافیک. اما وقتی این حق ساده در میان تصرف‌های بی‌قاعده و پروژه‌های نیمه‌تمام گم می‌شود، شهروندان چاره‌ای جز گلایه و ناامیدی ندارند.
سؤال اینجاست: چه کسی باید پاسخ دهد که چرا پیاده‌روهایی که با بودجه عمومی ساخته یا بازسازی می‌شوند، این‌گونه بی‌سرانجام و رها مانده‌اند؟ چه نهادی باید جلوی تصرف گسترده پیاده‌روها را بگیرد؟ و چه زمانی قرار است مفهوم «حق عابر پیاده» بیش از یک شعار در مناسبت‌های مناسبتی باشد؟ معلولان و جانبازان که سهمی از این پیاده روها ندارند. پیاده‌روهای بندرعباس سال‌هاست تقاضا می‌کنند: به ما برسید، ما مسیر مردمیم و تا زمانی که این مطالبه ساده جدی گرفته نشود، قدم زدن در این شهر همچنان کاری سخت، پرخطر و گاهی غیرممکن باقی می‌ماند.
ثبت دیدگاه