دریانیوز// این روزها اگر در کوچه‌پس‌کوچه‌های محلات حاشیه ای و روستاهای هرمزگان قدم بزنید، صدای ضجه‌ای خاموش اما خفه‌کننده از دل خانه‌های فرسوده و یا گلی به گوش می‌رسد.
صدای مادری که پول ندارد تا برای کودک سرطانی‌اش دارو بخرد. صدای پیرمردی که به‌خاطر نداشتن هزینه ویزیت، درد مزمن را سال‌ها به دوش می‌کشد. صدای جوانی که هزینه آزمایش ساده‌ای را ندارد و راهی دیار غربت برای درمان است. صدای دختر جوانی که توان پرداخت هزینه های سنگین سرطان دهانه رحم و دیسک و …. را ندارد. صدای مادری که توان خرید داروهای دیابتش را ندارد و پای خواهرش هم قطع شده است.
صدای زن بی سرپرستی که توان درمان سنگ کلیه اش را ندارد . بیمارانی که توان پرداخت زیرمیزی ها و رومیزی ها را ندارند. بله، اینجا هرمزگان است؛ استانی که نامش در رده نخست فقر، گرانی و محرومیت کشور می‌درخشد، اما صنایع هزاران میلیاردی‌اش شب و روز ثروت می‌بلعند.اینجا استان فقیر با صنایع ثروتمند است.
جای تعجب نیست وقتی آمارهای رسمی می‌گویند مردم مناطق حاشیه‌نشین بندرعباس، میناب، رودان، جاسک، بشاگرد و دیگر نقاط استان، زیر خط فقر مطلق زندگی می‌کنند. مردمانی که نان شب را با قرض و خواهش تهیه می‌کنند، چطور می‌توانند هزینه‌های سرسام‌آور دارو و درمان را تأمین کنند؟ در چنین شرایطی، فاجعه آنجاست که بسیاری از بیماران به‌جای مراجعه به بیمارستان، دست به دامن دعا و داروهای گیاهی می‌شوند، چون پول ویزیت پزشک متخصص را ندارند.
آیا این است دستاورد عدالت درمانی؟ چه کسی پاسخگوی این وضعیت اسفبار است؟ آیا مدیران کشوری و استانی و متولیان صنایع، چشم و گوش خود را بسته‌اند یا خود را به ندیدن و نشنیدن زده‌اند؟ چطور ممکن است در استانی که قطب انرژی و صنعت کشور است، مردمش در ابتدایی‌ترین حقوق انسانی یعنی درمان، محروم باشند؟
اینجا سفرهای زیادی برای زنده ماندن داریم.در هرمزگانِ امروز، بیمار شدن، حکم تبعید دارد! برخی خانواده‌ها از گذشته تاکنون حتی با قرض و فروش وسایل منزل ،طلا و دام و گاو، بیمار خود را با زحمت فراوان راهی یزد، شیراز یا تهران می‌کنند.
سفری پرهزینه، پرمشقت و ناایمن. فقط برای درمان. بارها شاهد بوده‌ایم که بیماران در همین مسیرهای طولانی، بر اثر تصادف یا خستگی مفرط جان خود را از دست داده‌اند.آیا جان مردم این استان این‌قدر بی‌ارزش است که همچنان باید با کمبود مراکز و تجهیزات درمانی و پزشک و پرستار و… مواجه باشیم؟
کجاست «عدالت سلامت» که مسئولان دم از آن می‌زنند؟ آیا عدالت یعنی اینکه کودکی در بشاگرد از شدت تب و عقرب گزیدگی و مارگزیدگی بمیرد ،چون مسیر رسیدن به مراکز درمانی ساعت ها راه کوهستانی است؟! چقدر بیمار و مصدوم بدلیل نرسیدن ویا دیر رسیدن آمبولانس جان شان را در استان و حتی بندرعباس از دست داده اند؟
چرا این استان همچنان با بحران کمبود آمبولانس مواجه است ؟ چرا دولت هنوز مجوز تردد خودروهای با پلاک مناطق آزاد را صادر نمی کند تا آمبولانس و خودروهای آتش نشانی براحتی وارد شوند و بیماران و مصدومان جان شان را ازدست ندهند؟ آیا مردم این استان مظلوم و محروم جان شان برای دولتمردان ارزشی ندارد که تبعیض تردد خودروهای با پلاک مناطق آزاد در سطح استان برای این استان محروم همچنان پابرجاست؟
چرا سازمان امور مالیاتی شش میلیارد تومان یک مودی که می خواهد این مبلغ را برای خرید آمبولانس در اختیار انجمن حمایت از بيماران بی بضاعت قرار دهد، برنمی گرداند ؟
در هرمزگان این شرایط را داریم :صنایع میلیاردی، همسایه‌های محتضر! بدتر از همه، سکوت بیشتر صنایع استان در این شرایط است. همین صنایع آلاینده که نفس مردم را بریده‌اند، سرطان و بیماری تنفسی را به خانه‌ها برده‌اند، اما کوچک‌ترین مسئولیتی در قبال درمان مردم ندارند.
شرکت سیمان هرمزگان، معادن گچ، شرکت‌های بندری و فولادی، کشتی سازی و…، کدام یک حتی یک مرکز درمانی در مناطق آلوده تأسیس کرده‌اند؟ چند نفر از بیماران سرطانی که بر اثر آلودگی این صنایع مبتلا شده‌اند، توسط همین شرکت‌ها حمایت شده‌اند؟!
جای تأسف دارد که صنایعی که هزاران میلیارد تومان از دل خاک این استان بیرون می‌کشند، هیچ‌گاه برای بازگرداندن ذره‌ای از این ثروت به بدن رنجور مردم، قدم برنداشته‌اند. نه تنها قدمی برنداشته‌اند، که حتی در برابر انتقادها، سپر تدافعی گرفته‌اند. فقط پالایشگاه نفت بندرعباس بیمارستان کودکان را ساخته و پالایشگاه نفت ستاره هم‌از سال ۹۷ساخت بیمارستانی دیگر را در جوار بیمارستان شهیدمحمدی بندرعباس آغاز کرده اند.
حداقل صنایع دیگر یک بیمارستان را در غرب بندرعباس و درجوار خودشان بسازند و تجهیز کنند و به بیماران خدمت‌رسانی نمایند و محرومان را رایگان مداوا کنند.آنها یک‌بیمارستان سوانح و سوختگی هم در استان بسازند که این استان صنعتی از داشتن بیمارستان محروم است تا سانحه دیدگان جان شان را ازدست ندهند.
در انفجار بندرشهیدرجایی چند نفر بدلیل نبود بیمارستان سوانح و سوختگی در استان ، جان شان را ازدست دادند. سالانه چه تعداد در صنایع و سایر مناطق استان بخاطر آتش سوزی جان شان را ازدست می دهند و برخی هم‌به خارج از استان اعزام می شوند ؟ برخی از ما بخاطر همین کمبود و ازدست دادن عزیزان مان، عزاداریم.
واقعا مسئولان خواب‌اند یا خود را به خواب زده‌اند؟ این وسط، مسئولان استانی کجای ماجرا ایستاده‌اند؟ آیا از وضع موجود خبر ندارند؟ یا به‌خاطر صندلی و میزهای ریاست، سکوت را به مطالبه‌گری ترجیح داده‌اند؟ استاندار محترم، نمایندگان مردم در مجلس، مدیران بهداشت و درمان استان، چه کرده‌اید برای این مردم؟
چند بار بودجه درمانی استان را در هیئت دولت فریاد زده‌اید؟ چه شده که صدای فریاد مظلومان شنیده نمی‌شود؟ تا کی قرار است صنایع در رفاه غوطه‌ور باشند و مردم در رنج جان بدهند؟ پیشنهاد مشخص این است: صنایع را به خط کنید! وقت آن رسیده که مسئولان استان، به‌جای وعده‌های بی‌حاصل، وارد عمل شوند.
صنایع آلاینده باید ملزم به مشارکت در درمان مردم شوند. این یک درخواست نیست، یک مطالبه عمومی است. اگر حضور صنایع باعث افزایش بیماری شده، باید بخشی از سود خود را به راه‌اندازی بیمارستان‌های تخصصی، مراکز درمانی روستایی، کلینیک‌های سیار و تأمین داروهای بیماران محروم اختصاص دهند.
دستگاه IMRT، که یک روش پیشرفته در پرتودرمانی برای درمان سرطان است که نیاز است با مشارکت صنایع در راستای ایفای نقش مسئولیت‌های اجتماعی شان برای استان خریداری شود.مردم هرمزگان صدقه نمی‌خواهند، حق‌شان را می‌خواهند. حق داشتن زندگی سالم، درمان رایگان و بیمارستان مجهز.
شرکت‌هایی که سالانه هزاران میلیارد تومان سود می‌برند، باید برای رنج مردم، هزینه کنند. نه اینکه دیوار بلند سکوت دور خود بکشند.آقایان مسئول! نگذارید مردم بی‌صدا بمیرند! مردم مظلوم هرمزگان از فقر و تبعیض در سلامت به ستوه آمده‌اند. دیگر تاب و تحمل ندارند. هزینه‌های درمان، جان آنها را گرفته است.
محرومیت، آنان را در گوشه‌ای رها کرده و کسی به فریادشان نمی‌رسد. اگر امروز به این وضعیت رسیدگی نکنید، فردا خیلی دیر خواهد بود. فردا وقتی دوباره کودکی در مسیر درمان، جان داد؛ مادری در آغوش داغ عزیزش سوخت و بیماری در اتاق بی‌دارو جان سپرد، دیگر توجیه و جلسه فایده‌ای ندارد.صنایع باید پاسخ دهند.
مسئولان باید عمل کنند. رسانه‌ها باید فریاد بزنند. ما این فریاد را بلندتر خواهیم کرد.به فکر بیماران محروم باشید. نهادهای انقلابی و خیرین وصنایع و دولتمردان ، چتر حمایتی تان را بر سر بیماران محروم گسترده تر کنید. رهبری معظم‌انقلاب بارها فرموده اند:«ما می خواهیم اگر کسی در یک خانواده مریض شد، بیش از رنج مریض داری، رنج دیگری نداشته باشد».
ثبت دیدگاه