دریانیوز//بندرعباس شهری است که هر روز طرحی تازه به خود می‌گیرد؛ خیابانی پهن‌تر می‌شود، ساختمانی بالاتر می‌رود و محله‌ای شلوغ‌تر از روز قبل می‌شود. اما در میان این همه تغییر، یک نیاز مهم سال‌هاست در ازدحام برنامه‌های شهری گم شده، فضایی اختصاصی و امن برای مادران و کودکانی که بخش بزرگی از جمعیت فعال شهر را تشکیل می‌دهند، اما کمترین سهم را از فضاهای شهری دارند.
اگر سری به محله‌های مختلف بزنیم، مادرانی را می‌بینیم که با وجود علاقه به بیرون‌بردن کودکانشان، در انتخاب یک فضای مناسب دچار تردیدند. پارک‌های عمومی بندرعباس شلوغ‌اند، سایه‌بان‌های کافی ندارند و در ساعات زیادی از روز گرمای شدید، امکان استفاده از آن‌ها را کم می‌کند. بسیاری از این فضاها برای حضور کودکان خردسال طراحی نشده‌اند و مسیرهای ناهموار یا تجهیزات نامتناسب، مراجعه به آن‌ها را برای مادران دشوار می‌کند. این کمبودها باعث شده بسیاری از مادران از بیرون‌رفتن با کودک صرف‌نظر کنند؛ تصمیمی که فقط یک انتخاب شخصی نیست، بلکه نتیجه مستقیم نبود امکانات شهری است.
در شرایطی که توسعه شهری با سرعت پیش می‌رود، این سؤال مطرح می‌شود: چرا مادران و کودکان همچنان در حاشیه طراحی‌های شهری قرار دارند؟ چرا بخشی از فضای سبز شهر، با وجود گستردگی نیازها، هنوز هویتی اختصاصی برای این قشر پیدا نکرده است؟ پاسخ این پرسش‌ها تنها در یک نکته خلاصه می‌شود: نبود نگاه تخصصی به نقش مادران و کودکانی که روزانه بیش از هر گروه دیگری از فضاهای عمومی شهر استفاده می‌کنند.
پارک مادر و کودک، برخلاف تصور اولیه، تنها یک محوطه بازی کوچک نیست. چنین فضایی باید مجموعه‌ای از امکانات کاربردی داشته باشد؛ از مسیرهای مناسب کالسکه گرفته تا زمین‌بازی ایمن و محیطی که مادر بتواند بدون اضطراب چند دقیقه‌ای آسوده بنشیند. امکانات بهداشتی ویژه، محوطه‌های سایه‌دار، بخش‌هایی با کفپوش استاندارد، فضای سبز سازگار با شرایط آب‌وهوایی بندرعباس و محیطی آرام برای تغذیه یا استراحت کودک تنها بخشی از نیازهای چنین پارکی است.
نبود این امکانات فقط یک کمبود رفاهی نیست؛ مسئله‌ای است که می‌تواند بر الگوی اجتماعی، فعالیت روزانه، آرامش روانی و حتی ارتباط مادر با کودک تأثیر بگذارد. بسیاری از مادران در گفت‌وگوهای روزمره از این موضوع گلایه دارند که فضای عمومی مناسبی برای تعامل با دیگر مادران، تجربه بازی ایمن برای کودکان یا گذراندن زمانی کوتاه در محیطی آرام وجود ندارد. این خلأ، خانواده‌ها را ناچار به خانه‌نشینی می‌کند و فرصت‌های مهم ارتباطی و اجتماعی را از کودکان می‌گیرد.
در کنار این مسائل، شرایط اقلیمی بندرعباس ضرورت این نوع فضاها را چند برابر می‌کند. شهری که بخش عمده‌ای از سال گرم است، نیازمند فضاهای نیمه‌سرپوشیده، خنک و قابل استفاده در ساعات مختلف روز است. اما بسیاری از پارک‌های موجود چنین ویژگی‌هایی ندارند و این باعث می‌شود مادران عملاً گزینه‌ای برای استفاده در طول روز نداشته باشند.
اگر مدیریت شهری بخواهد به نیاز واقعی خانواده‌ها پاسخ دهد، احداث پارک مادر و کودک باید از یک پیشنهاد فرعی به اولویت برنامه‌ریزی شهری تبدیل شود. این پروژه می‌تواند با استفاده از نظرات مادران، روان‌شناسان کودک، متخصصان فضای شهری و گروه‌های محلی، به طرحی دقیق و کاربردی بدل شود. پارک مادر و کودک، نه یک طرح تزئینی، بلکه حلقه گمشده‌ای است که می‌تواند زندگی روزمره هزاران خانواده بندرعباسی را تغییر دهد.
ثبت دیدگاه