دریانیوز//در هرمزگانی که شانهبهشانهی دریا نفس میکشد اما مردمش با تشنگی و بحران آب زندگی میکنند، امروز مسئلهی بازسازی شبکههای فرسودهی آبرسانی دیگر یک دغدغهی معمولی اداری نیست؛ تبدیل به یکی از حیاتیترین اولویتهای توسعهی پایدار استان شده است. سالهاست مدیران آبفا هشدار میدهند که از ۱۸ هزار کیلومتر شبکهی آبرسانی موجود در استان، بیش از ۳۰ درصد آن فرسوده است؛ عددی که معنایش نه فقط کاهش کیفیت خدمات، بلکه هدررفت مستقیم آب در شرایطی است که هرمزگان با یکی از سختترین اقلیمهای کشور مواجه است. بازسازی این حجم از شبکهی آسیبخورده، دستکم ۲۰ همت اعتبار نیاز دارد؛ رقمی که در شرایط کنونی بودجههای عمرانی، تأمین آن از طریق دولت، بیش از آنکه یک برنامهی اجرایی باشد، شبیه رؤیایی طولانیمدت است. در چنین وضعیتی، تکیهکردن صرف به اعتبار دولتی یعنی پذیرفتن اینکه پروژهی نوسازی خطوط آبرسانی شاید دههها طول بکشد و این یعنی هر سال، شبکه فرسودهتر، هدررفت آب بیشتر، هزینهها سنگینتر و بحران جدیتر میشود. افزایش قیمت لوله، مصالح، تجهیزات، حملونقل و همچنین فشار روزافزون بر منابع آب استان، نشان میدهد که هر سال تأخیر، خسارتی چندبرابر سال قبل ایجاد میکند.این همان نقطهای است که نقش صنایع و بنگاههای اقتصادی هرمزگان نه یک «امکان»، بلکه یک ضرورت میشود. هرمزگان استانی صنعتی است؛ از پالایشگاهها تا کارخانهها، از بنگاههای بزرگ بازرگانی تا صنایع انرژیبَر. اما مسئولیت اجتماعی تنها در قالب ساخت یک مدرسه یا حمایت از یک برنامه فرهنگی خلاصه نمیشود.
امروز مهمترین مطالبهی اجتماعی از صنایع استان این است که به حل بحرانی کمک کنند که هم مردم را گرفتار کرده و هم فعالیت اقتصادی را تهدید میکند. اگر صنایع در حوزههایی مانند تأمین لوله، مشارکت در خرید تجهیزات و کمک به بازسازی شبکهی فرسوده وارد عمل شوند، بازسازی این بخش حیاتی سرعتی چندبرابر خواهد گرفت و استان میتواند نفس راحتتری بکشد. از سوی دیگر، چالش فاضلاب بندرعباس نیز بحرانی است که سالهاست بر دوش شهر سنگینی میکند. برای تکمیل شبکهی جمع آوری فاضلاب، حدود یک و نیم همت اعتبار نیاز است؛ اعتباری که اگر صنایع بزرگ استان تنها بخش کوچکی از توان مالی خود را در قالب مسئولیت اجتماعی به این حوزه هدایت کنند، میتوان یکی از جدیترین مشکلات زیستمحیطی و بهداشتی شهر را برطرف کرد. امروز شبکهی فاضلاب نهتنها یک پروژه عمرانی، بلکه یک ضرورت سلامت عمومی و یک مطالبهی فوری شهروندان است.حقیقت این است که صنایع هرمزگان بر بستر همین سرزمین رشد کردهاند؛ نیروی انسانیشان از همین روستاها و شهرهاست، آب مورد نیازشان از همین استان تأمین میشود و سودشان نیز در همین اقتصاد محلی گردش دارد. پس مشارکت در پروژههای آبرسانی و فاضلاب نه لطف است و نه کمک داوطلبانه؛ بلکه نوعی بازپرداخت و ایفای نقش در پایداری زیست و توسعهی اجتماعی منطقهای است که صنایع را به این اندازه قدرتمند کرده است. اکنون زمان یک تصمیم تاریخی است. اگر صنایع وارد میدان شوند، شبکهی فرسوده آب جان میگیرد، هدررفت مهار میشود و بندرعباس از معضل دیرین فاضلاب رها میشود. اگر نه، بحران آب هر روز پررنگتر، هزینهها سنگینتر و فرصتها محدودتر خواهد شد.هرمزگان سزاوار آیندهای بدون تشنگی و بدون شبکههای فرسوده است؛ آیندهای که بدون مشارکت صنایع و نهادهای انقلابی و خیرین، هرگز به آن نخواهیم رسید.
ثبت دیدگاه