دریانیوز//در روزگاری که فقر،فلاکت،محرومیت، بیکاری، نابرابری و آلودگی زیستمحیطی صنایع در هرمزگان چون سایهای سنگین بر زندگی مردم افتاده، برخی از مدیران صنایع مستقر در این استان، چنان در غفلت و خودبینی فرو رفتهاند که گویی هیچ مسئولیتی جز سود برای بنگاه اقتصادی شان و گزارشهای رنگولعابدار پایان سال بر دوش خود ندارند.
سخنان صریح و هشدارآمیز نماینده محترم ولیفقیه در استان، که با دلسوزی از بیعدالتی فاحش در اجرای مسئولیتهای اجتماعی سخن گفت، باید زنگ بیدارباشی برای این مدیران باشد؛ مدیرانی که چنان از مردم فاصله گرفتهاند که حتی شنیدن نقد و مطالبه خبرنگاران را برنمیتابند و بجای پاسخ، با حالت پرخاشگرانه و طلبکارانه و منت گذاشتن برسر مردم تهدید میکنند که همان اندک کمک ناچیز مسئولیت های اجتماعی صنعت تحت مدیریتش را نیز قطع خواهند کرد! غافل از اینکه ایفای نقش مسئولیتهای اجتماعی وظیفه قانونی صنایع است و نه لطف که همراه با منت نهادن باشد.
نماینده ولیفقیه در هرمزگان به درستی اشاره کردند که در برخی استانها صنایع سالانه بیش از ۲۰ همت (۲۰ هزار میلیارد تومان) در حوزه مسئولیتهای اجتماعی هزینه میکنند، در حالیکه در استان هرمزگان، با وجود دهها صنعت و بنگاه اقتصادی بزرگ و کوچک، بنادر عظیم، پالایشگاهها، شرکتهای فولاد و آلومینیوم و معادن متعدد، سهم مردم از این سفره کمتر از یک همت است! آیا این ظلم آشکار نیست؟ آیا این بیعدالتی در قبال استانی که شریان اقتصادی کشور از آن میگذرد، توهین به مردم و ظرفیتهای آن نیست؟
چرا باید استانی که بار بنادر تجاری کشور را به دوش میکشد، در فقر آموزشی، درمانی، فرهنگی و ورزشی و… دستوپا بزند؟ چرا باید هرمزگان، با وجود صنایع میلیاردی، هنوز درگیر کمبود بیمارستان، مدرسه، کتابخانه ،ورزشگاه و حتی زیرساختهای اولیه در مناطق حاشیهای بندرعباس و روستاها باشد؟ آیا این عدالت است که از صنایع و بنگاه های اقتصادی فقط دود و آلودگی ، بیماری،سرطان، ترافیک و گرانی مسکن و اجاره بها برای مردم هرمزگان باشد و سود آن برای پایتختنشینان و سهامداران صنایع؟ چرا بجز چند صنعت انگشت شمار مانند پالایشگاه نفت بندرعباس و نفت ستاره و چند شرکت فولادی، بقیه در حوزه مسئولیت های اجتماعی مشارکت چندانی ندارند و برخی با مسئولیتهای اجتماعی بیگانه اند؟
جای تأسف دارد که به جای پاسخگویی، برخی مدیران صنایع، به هنگام پرسش خبرنگاران درباره سهمشان از مسئولیت اجتماعی، نه تنها پاسخ منطقی نمیدهند بلکه با ادبیاتی طلبکارانه میگویند: “همین را هم قطع میکنم!” این طرز سخن گفتن، فقط نشانه بی حرمتی به مردم و رسانه ها نیست؛ بلکه نشان از بیمسئولیتی ساختاری و ضعف نظارت دولت و دستگاه های نظارتی دارد. وقتی یک مدیر صنعتی در استانی چون هرمزگان، خود را بالاتر از پاسخگویی میداند، باید پرسید وزیران دولت و نهادهای نظارتی دقیقاً چه میکنند؟
مسئولیت اجتماعی یک لطف یا بخشش نیست که مدیران صنایع بر سر مردم منت بگذارند. این یک وظیفه قانونی، شرعی و اخلاقی است. همانگونه که نماینده ولیفقیه تأکید کردند، باید انضباط، عدالت و شفافیت در اجرای این مسئولیتها برقرار شود. نباید اجرای این وظیفه به صحنه چانهزنی و نمایش تبلیغاتی تبدیل شود. امروز صنایع باید بدانند که مردم دیگر فریب تابلوی چند مدرسه نیمهکاره یا توزیع چند بسته معیشتی را نمیخورند. مردم عدالت میخواهند، توسعه میخواهند و سهم خود را از ثروتی که از دل خاک و دریا و آسمان این استان بیرون میآید، مطالبه میکنند.
از این دردناکتر آنکه بیاحترامی برخی از این مدیران به خبرنگاران و مطالبهگران اجتماعی است که در صحن شورای شهر بندرعباس نیز بازتاب یافته است. یکی از اعضای محترم شورا بهدرستی از این رفتار زشت و غیرمسئولانه انتقاد کرده و آن را بیاحترامی آشکار به رسانهها دانسته است. باید از استاندار هرمزگان و وزیر مربوطه پرسید: تا کی قرار است شاهد چنین رفتارهای متکبرانه باشیم؟ آیا زمان آن نرسیده که این مدیران نالایق که حتی زبان گفتوگو با مردم و رسانه را نمیدانند، از جایگاه خود کنار گذاشته شوند؟
در همین کشور، نمونههای روشن از ایفای واقعی مسئولیت اجتماعی کم نیست. در استانهای دیگر، صنایع با اختصاص هزاران میلیارد به ساخت بیمارستان، مدرسه، جاده و زیرساختهای شهری،آموزشی و…. نقشآفرین توسعه محلی شدهاند. اما در هرمزگان، علیرغم وجود دهها میلیارد دلار سرمایه صنعتی، هنوز محرومیت، چهره غالب شهر و روستاهاست. کتابخانه مرکزی شهر هنوز نیمه تمام باقی مانده است ونیاز به اعتبار دارد و…. . این تفاوت فاحش نه از فقر منابع، بلکه از فقر مدیریت، اراده و وجدان کاری ناشی میشود. اگر امروز مردم بندرعباس از گرانی مسکن، بیکاری جوانان، کمبود مراکز درمانی،مدرسه ،ورزشگاه ،کتابخانه ،مراکز کانون پرورش فکری ، تجهیزات آموزشی و آزمایشگاهی و برودتی در مدارس ، کمبود تجهیزات درمانی ، بیماری های ناشی از آلایندگی صنایع و… مینالند، بخشی از این فریادها، متوجه همان مدیرانی است که باید بخشی از سود خود را در قالب مسئولیت اجتماعی صرف رفع همین مشکلات میکردند، اما نکردند. آنان که دهها هزار میلیارد تومان سود خالص به جیب میزنند، چگونه میتوانند از زیر بار سهم قانونی مسئولیت های اجتماعی در قبال مردم شانه خالی کنند؟
مسئولیت اجتماعی، تنها برگزاری جشن و نصب تابلو نیست. به معنای واقعی، یعنی مشارکت در رشد و توسعه انسانی، فرهنگی، درمانی، آموزشی، ورزشی و زیستمحیطی جامعهای که صنعت در دل آن فعالیت میکند. اگر مدیران صنعتی نمیخواهند یا نمیتوانند این حقیقت را درک کنند، باید از آنها پرسید: پس چرا در این استان ماندهاید؟ آیا رسالت صنعت فقط تولید پول است، یا بخشی از رسالت آن، انسانسازی و توسعه عدالت اجتماعی است؟
اکنون زمان آن رسیده که دولت و مجلس به این بینظمی پایان دهند. وزارتخانههای نفت، صنعت، معدن و تجارت و سازمانهای مرتبط باید سهم مشخص هر استان از مسئولیتهای اجتماعی صنایع را قانونی و اجباری کنند.
اگر استانی چون هرمزگان در تأمین بخش بزرگی از درآمد ملی نقش دارد، باید در سهم اجتماعی نیز جایگاهی درخور داشته باشد. در غیر این صورت، این تبعیض آشکار، نه تنها مردم را دلزده میکند، بلکه فاصله میان حاکمیت و جامعه را نیز افزایش میدهد.همچنین انتظار میرود استاندار هرمزگان در واکنش به این رفتارهای توهینآمیز و تهدیدآمیز برخی مدیران، موضعی قاطع و شفاف اتخاذ کند. سکوت در برابر بیاحترامی به رسانه و مردم، به معنای تأیید آن است. همانگونه که در ماجرای اخیر معاون وزیر بهداشت شاهد بودیم که بابت برخورد نادرست، عذرخواهی رسمی صورت گرفت، در این مورد نیز مدیر مربوطه باید رسماً عذرخواهی کند. هیچ صنعتی، هیچ مدیری و هیچ نهادی، بالاتر از قانون و شأن مردم نیست.در پایان باید گفت: دهانکجی صنایع به فرمایش نماینده ولیفقیه، در حقیقت دهانکجی به مردم هرمزگان است.
صنایع بایستی به دغدغه ایشان که دغدغه و خواست مردم است ، توجه داشته باشند و مسئولیت های اجتماعی شان را افزایش دهند و گامی برای رفع محرومیت از این استان برداشته شود و عدالت در حوزه های مختلف از جمله آموزشی، درمانی، فرهنگی، ورزشی و… به مردم این استان برسد وآنرا لمس کنند.مردم هرمزگان مردمی که از دل گرما، کار و صبوری، چرخ اقتصاد کشور را میچرخانند، اما در عوض سهمی از رفاه و توسعه ندارند. اگر دولت و مدیران ارشد به این وضعیت ناعادلانه پایان ندهند،رسانه ها و مردم خود به زبان مطالبه و پرسش سخن خواهند گفت؛ زبانی که دیگر هیچ توهینی، هیچ تهدیدی و هیچ سکوتی قادر به خاموشکردن آن نخواهد بود. هرمزگان، دیگر سکوت نخواهد کرد.
ثبت دیدگاه