دریانیوز//امروز یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های مردم، هزینه‌های درمان است. خیلی‌ها وقتی بیمار می‌شوند، به‌جای اینکه دنبال درمان باشند، اول حساب می‌کنند که چقدر باید خرج کنند. دارو، ویزیت پزشک، آزمایش، بیمارستان و حتی یک سرم ساده، برای بعضی خانواده‌ها به آرزویی دست‌نیافتنی تبدیل شده است. در چنین شرایطی، نبود مراکز خیریه درمانی در محله‌ها و شهرها، بیش از همیشه احساس می‌شود.
در سال‌های گذشته، همواره از کمک‌های مردمی و کارهای خیریه شنیده‌ایم؛ از ساخت مدرسه و مسجد گرفته تا اهدای جهیزیه و کمک به سیل‌زدگان. اما یکی از نیازهای مهم و کمتر دیده‌شده، کمک به درمان بیماران بی‌بضاعت است. بسیاری از خانواده‌ها در شهرها و روستاها، اگر یکی از اعضای‌شان بیمار شود، زندگی‌شان زیر بار هزینه درمان فرو می‌ریزد. آن‌ها گاهی برای تأمین هزینه عمل یا دارو مجبور به فروش وسایل خانه یا گرفتن قرض می‌شوند.واقعیت این است که فقر درمانی، درد کمی نیست.
وقتی بیماری به سراغ خانواده‌ای می‌آید که درآمد ثابتی ندارد، استرس، ناامیدی و احساس ناتوانی همه اعضای خانواده را دربرمی‌گیرد. در چنین شرایطی، وجود مراکز خیریه درمانی می‌تواند نوری از امید در دل مردم روشن کند.مراکز خیریه درمانی، فقط محل درمان نیستند؛ پناهگاهی برای انسان‌هایی‌اند که میان درد و بی‌پولی گرفتار شده‌اند. این مراکز می‌توانند با کمک پزشکان داوطلب، داروسازان خیر،حمایت مردم نیکوکار، بخش بزرگی از مشکلات درمانی قشر محروم را برطرف کنند. حتی وجود یک درمانگاه خیریه درهرشهر یا بخش، می‌تواند جان بسیاری از بیماران را نجات دهد.گاهی برای یک بیمار محروم، تنها یک نسخه ساده اما گران‌قیمت تعیین‌کننده است.
گاهی هزینه یک آزمایش یا تصویربرداری مانع از ادامه درمان می‌شود. اینجاست که دست‌های مهربان و نهادهای مردمی می‌توانند با همکاری دولت، بیمه‌ها و خیران، ساختار منظمی از درمان حمایتی ایجاد کنند تا هیچ بیماری به‌دلیل نداشتن پول، از درمان بازنماند.در استان‌هایی مانند هرمزگان، که بخش بزرگی از مردم در مناطق محروم و روستایی زندگی می‌کنند، نیاز به چنین مراکزی بیشتر احساس می‌شود. فاصله زیاد تا شهرهای بزرگ، نبود پزشک متخصص و هزینه بالای رفت‌وآمد، مشکلات مردم را چندبرابر کرده است. اگر مراکز خیریه درمانی در این مناطق ایجاد شود، نه‌تنها هزینه درمان کاهش می‌یابد، بلکه بسیاری از بیماران در همان محل زندگی‌شان درمان خواهند شد.
از سوی دیگر، بسیاری از پزشکان و داروسازان علاقه دارند در کارهای خیر سهیم باشند، اما راه و چارچوب مشخصی برایشان وجود ندارد. تشکیل انجمن‌های مردمی و خیریه‌های درمانی می‌تواند بستری فراهم کند تا پزشکان داوطلب، دانشجویان پزشکی، پرستاران و داروسازان بتوانند در ساعات فراغت خود به درمان بیماران نیازمند بپردازند.مسئولان نیز باید نگاه حمایتی به این موضوع داشته باشند. واگذاری ساختمان‌های بلااستفاده دولتی، کمک در تأمین داروهای اساسی، تسهیل مجوز فعالیت درمانگاه‌های خیریه و معافیت‌های مالیاتی برای خیران می‌تواند زمینه‌ساز گسترش این مراکز شود.در کنار همه این‌ها، نباید نقش مردم را فراموش کرد.
گاهی هر کس می‌تواند سهم کوچکی در این کار بزرگ داشته باشد؛ از اهدای داروهای اضافه گرفته تا کمک نقدی یا حتی اطلاع‌رسانی به دیگران. اگر هر شهر فقط یک مرکز خیریه درمانی فعال داشته باشد، شاید دیگر هیچ بیماری به‌خاطر نداشتن پول و بیمه، دردش را در دل پنهان نکندامروز جامعه ما بیش از هر زمان دیگری به مهربانی نیاز دارد. مهربانی‌ای که فقط در حرف نباشد، بلکه در عمل و در کنار بستر بیماران دیده شود.
تأسیس مراکز خیریه درمانی یعنی زنده نگه داشتن امید در دل محرومان؛ یعنی بازگرداندن لبخند به چهره مادران نگران و آرامش به خانواده‌هایی که سال‌ها با سختی دست‌وپنجه نرم کرده‌اند.سلامتی حق همه مردم است، نه امتیازی برای ثروتمندان. کاش روزی برسد که هیچ‌کس به خاطر بی‌پولی از درمان بازنماند و هیچ پدری شرمنده نگاه فرزند بیمارش نشود. آن روز، یعنی جامعه ما واقعاً انسان‌دوست و همدل شده است.
ثبت دیدگاه