دریانیوز// در دل شهرها و روستاهای استان هرمزگان، هزاران خانه فرسوده وجود دارد که ساکنان آن‌ها سال‌هاست با ترس از ریزش سقف، شب را به صبح می‌رسانند. این خانه‌ها که اغلب مأمن خانواده‌های کم‌برخوردار و محروم‌اند، دیگر حتی شایسته واژه «مسکن» نیستند.
در بسیاری از موارد، ساکنان مجبورند به دلیل ناامنی بنا، در حیاط و در زیر چادر زندگی کنند، بی‌پناه در برابر باران، گرما، زمین‌لرزه و حوادث طبیعی. با اینکه خطر ریزش این ساختمان‌ها چه در اثر فرسایش طبیعی و چه بر اثر بلایای طبیعی بسیار جدی است، متأسفانه حمایت‌های دولتی و نهادی در این زمینه کافی نبوده است.
گروه‌های جهادی داوطلبانه پا به میدان گذاشته‌اند تا بخشی از این خلأ را پر کنند و با حداقل امکانات، خانه‌هایی را ترمیم کنند تا حداقل امنیت اولیه برای خانواده‌ها فراهم شود. اما این گروه‌ها هم با موانعی همچون نبود منابع مالی، تجهیزات، و حتی بی‌توجهی برخی نهادهای مسئول، دست به گریبان‌اند.
از جمله گلایه‌های مطرح شده، همکاری نکردن برخی شهرداری‌های مناطق با گروه‌های جهادی است؛ در حالی که حداقل انتظار می‌رود شهرداری‌ها در زمینه جمع‌آوری نخاله‌های ساختمانی و تأمین برخی امکانات اولیه یاری‌رسان باشند. ضروری است شهردار بندرعباس دستور مستقیم و مشخص به شهرداران مناطق برای حمایت از این گروه‌ها صادر کند.
از سوی دیگر، دولت باید توجه ویژه‌تری به مسئله خانه‌های فرسوده، به‌ویژه در استان‌هایی مانند هرمزگان داشته باشد که با خطرات طبیعی نظیر زلزله و سیلاب روبه‌رو هستند. همچنین صنایع، بنگاه‌های اقتصادی، نهادهای انقلابی و خیرین می‌توانند نقش مؤثری در حمایت از بازسازی این املاک ایفا کنند. این یک وظیفه انسانی و ملی است.
اگر امروز به کمک گروه‌های جهادی نرویم، فردا باید هزینه‌های سنگین‌تری برای جبران فجایعی پرداخت کنیم که قابل پیشگیری بوده‌اند. خانه‌های فرسوده هرمزگان تنها دیوارهایی در حال سقوط نیستند، بلکه فریاد بی‌صدای خانواده‌هایی‌اند که امنیت، کرامت و آسایش‌شان به خطر افتاده است.
ثبت دیدگاه