دریانیوز// در هفته حقوق بشر آمریکایی و همزمان با سالگرد یکی از تلخ‌ترین جنایات تاریخ معاصر، گفت‌وگویی ترتیب داده‌ایم با فریده عامری، فرزند یکی از شهدای مظلوم فاجعه پرواز ۶۵۵ جمهوری اسلامی ایران؛ همان پروازی که در ۱۲ تیرماه ۱۳۶۷ توسط ناو جنگی آمریکایی وینسنس در آسمان خلیج فارس هدف قرار گرفت و منجر به شهادت۲۹۰ انسان بی‌گناه شد؛ از جمله کودکان، زنان و مردانی که قربانی سیاست‌های تجاوزکارانه ایالات متحده شدند.
مصاحبه پیش‌رو، نه‌تنها روایتی است از درد و رنج یک خانواده داغدار، بلکه بازتابی از خشم فروخورده‌ی ملتی است که هنوز پس از سه دهه، نه فراموش کرده و نه بخشیده است.
در روزهایی که غرب، با معیارهای دوگانه‌اش، پرچم حقوق بشر را برافراشته و همزمان مدال افتخار بر سینه فرماندهان جنایت‌کار می‌زند، بازخوانی این فاجعه ضرورت دارد؛ تا تاریخ بداند و آیندگان یاد بگیرند که حقوق بشر آمریکایی، چگونه به قتل عام انسان‌های بی‌دفاع منتهی شد.
دریا : به عنوان فرزند یکی از شهدای فاجعه هواپیمای مسافربری ۶۵۵، چه خاطره یا روایت شخصی‌ای از آن روز تلخ در ذهن دارید که بخواهید با مردم در میان بگذارید؟
من هنگام شهادت پدرم تنها سه ساله بودم، بنابراین خاطره مستقیمی از او در ذهن ندارم. اما از همان کودکی، عمق فاجعه‌ای که آمریکا علیه ملت ایران رقم زد را با تمام وجود درک کردم.
ما سه فرزند کوچک بودیم؛ من سه ساله، خواهرم یک سال و چهار ماهه و برادرم هم جنین سه‌ماهه بود. پس از شهادت پدر، مسیر زندگی ما برای همیشه تغییر کرد. از همان روزها با این باور بزرگ شدیم که ما سند زنده جنایت و رسوایی آمریکا هستیم.
دریا : چگونه خاطره و یاد پدرتان، شهید پرواز ۶۵۵، در زندگی روزمره و نگاه شما به آینده تأثیر گذاشته است؟
شهادت پدرم باعث شد من در مسیر زندگی، فردی مسئولیت‌پذیرتر، آگاه‌تر و متعهدتر نسبت به مسائل کشور باشم. این موضوع هویت و مسیر فکری مرا شکل داد.
من از کودکی با این پیام بزرگ شدم که باید وارث خون شهدا باشم و اجازه ندهم که فداکاری آن‌ها فراموش یا تحریف شود. این نگاه باعث شد که همیشه برای دفاع از حق، بیداری، ایستادگی و عدالت، احساس مسئولیت کنم.
دریا : به نظر شما، مهم‌ترین درسی که از مقاومت و ایثار خانواده‌های شهدا می‌توان گرفت چیست؟
من بسیاری از مفاهیم ایثار و فداکاری را از مادرم آموختم. مادرم بعد از شهادت پدرم، با وجود سختی‌ها و بدون هیچ چشم‌داشتی، با صبوری، متانت و ایثار فرزندان خود را تربیت کرد.
خانواده‌های شهدا، به‌ویژه مادران و همسران شهدا، الگوی فداکاری و گذشت برای جامعه‌اند. ما به‌عنوان فرزندان شهدا، ادامه‌دهنده راه آن‌ها هستیم و باید با عمل و روایتگری، پیام آن فداکاری‌ها را منتقل کنیم.
دریا :از نگاه شما، چه راهکارهایی برای زنده نگه داشتن یاد شهدای حادثه پرواز ۶۵۵ و آگاهی‌بخشی به نسل‌های بعدی موثرتر است؟
ما فرزندان شهدا باید در عرصه رسانه و فضای اجتماعی فعال باشیم. نباید اجازه دهیم حقیقت زیر غبار تحریف و فراموشی دفن شود. شهادت، ایثار و مقاومت باید نسل‌به‌نسل و بی‌وقفه روایت شود. این وظیفه نه‌فقط بر دوش خانواده‌های شهدا، بلکه برعهده تمام کسانی است که به آرمان‌های انقلاب اسلامی باور دارند.
روایتگری، مانند آنچه پس از کربلا توسط اهل‌بیت (ع) انجام شد، در فرهنگ عاشورایی ما جایگاه ویژه‌ای دارد و ما نیز خود را وارث آن رسالت می‌دانیم.
دریا :شهادت پدرتان چه تاثیری بر دیدگاه و انتخاب‌های زندگی شما داشته و چگونه این موضوع به شکل‌دهی شخصیت شما کمک کرده است؟
بدون تردید شهادت پدرم یکی از عوامل اصلی در شکل‌گیری شخصیت، مسیر زندگی و انتخاب‌های من بوده است. این واقعه باعث شد زودتر از هم‌سن‌وسالانم، مفاهیم ایثار، دشمن‌شناسی و مسئولیت‌پذیری را درک کنم.
بعد از شهادت سردار سلیمانی، برایم روشن‌تر شد که جنایت آمریکا فقط محدود به سال ۱۳۶۷ نبوده، بلکه همچنان ادامه دارد. این درک، من را نسبت به نقش‌آفرینی در عرصه‌های فرهنگی، اجتماعی و رسانه‌ای متعهدتر کرد.
دریا : به نظر شما نسل جدید چقدر از فاجعه‌ی پرواز ۶۵۵ آگاه هستند و چه وظیفه‌ای برای انتقال این حقیقت تاریخی به نسل‌های آینده احساس می‌کنید؟
ما وظیفه داریم اجازه ندهیم حقیقت، قربانی تحریف و فراموشی شود. باید از طریق رسانه، آموزش، هنر و روایت‌های خانوادگی، این فاجعه و سایر جنایت‌های دشمنان ملت ایران را به نسل‌های آینده منتقل کنیم.
همان‌طور که در عاشورا روایت اهل‌بیت (ع) پس از واقعه کربلا موجب زنده ماندن پیام کربلا شد، ما نیز باید پیام شهدا را زنده نگه‌داریم. نسل جدید باید بداند که دشمن چه ظلمی در حق این مردم کرده تا در آینده فریب شعارهای فریبنده حقوق بشر آمریکایی را نخورد.
دریا : اگر امروز فرصتی فراهم شود تا در یک محفل بین‌المللی درباره این جنایت جنگی سخن بگویید، مهم‌ترین پیامی که به جهانیان خواهید داد، چیست؟
پیامی که بارها گفته‌ام را دوباره تکرار می‌کنم: آمریکا بداند، رژیم منحوس صهیونیستی که به‌عنوان نماینده‌اش در منطقه کاشته شده، سنی کمتر از درختان روستای ما دارد! این رژیم نه ریشه دارد، نه خدمتی کرده و نه آینده‌ای خواهد داشت. ملت ایران، مردمی بافرهنگ، آزاده، متمدن و الگوساز هستند.
ما اجازه نخواهیم داد ظلمی بر کشورمان حاکم شود. زیر پرچم جمهوری اسلامی، با عزت زندگی می‌کنیم و با هدایت مقام معظم رهبری، مسیر پیشرفت را با امید و صلابت ادامه خواهیم داد.گفت‌وگو با فریده عامری، فرزند شهید پرواز ۶۵۵، یادآوری تلخی از زخم کهنه‌ای است که هنوز بر جان ملت ایران تازه است؛ زخمی که با مدال افتخار بر قاتل، نه‌تنها التیام نیافت، بلکه عمق بی‌عدالتی و دروغ‌های حقوق بشر آمریکایی را به نمایش گذاشت.
در روزهایی که جهان با لبخندهای دیپلماتیک، جنایت‌های ساختاری آمریکا را نادیده می‌گیرد، روایت فرزندان شهدا، سند زنده‌ای بر مظلومیت و حقانیت ملتی است که ایستاده، مقاوم و آگاه مسیر خود را ادامه می‌دهد.اینجا ایران است؛ کشوری که مردمش با پرچم عزت و استقلال، حتی از دل مرگ و ترور، زندگی را دوباره معنا می‌کنند.
ثبت دیدگاه