دریانیوز// در حالی‌که جهان در تلاش برای حفظ حقوق اولیه بشر است، مردم غزه با بحرانی انسانی مواجه‌اند که نه حاصل جنگ نظامی، بلکه نتیجه مستقیم سیاست‌های غیرانسانی رژیم اشغال‌گر اسرائیل است؛ سیاست‌هایی که در ماه‌های اخیر با قطع کامل آب، غذا، دارو و خدمات درمانی به مرز بی‌سابقه‌ای از بی‌رحمی و خشونت علیه غیرنظامیان رسیده‌اند.
آنچه در نوار غزه اتفاق می‌افتد، فراتر از محاصره است؛ مجازات دسته‌جمعی یک ملت. دومیلیون انسان بی گناه، از جمله کودکان، زنان و سالمندان، در وضعیت محاصره‌ای قرار گرفته‌اند که در آن هیچ راهی برای تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای زیستی باقی نمانده است.
بنا بر گزارش‌های متعدد نهادهای بین‌المللی، مردم برای تهیه آب آشامیدنی مجبور به استفاده از منابع آلوده یا شور شده‌اند، داروخانه‌ها تعطیل شده‌اند، صفوف غذا طولانی‌تر از صفوف گریز از مرگ‌اند، و بیمارستان‌ها حتی امکان روشن نگاه داشتن دستگاه‌های حیاتی را ندارند.
مطابق مفاد کنوانسیون چهارم ژنو و اساس‌نامه دیوان بین‌المللی کیفری (ICC)، هرگونه محروم‌سازی عمدی جمعیت غیرنظامی از آب، غذا و نیازهای دارویی، تحت عنوان «جنایت جنگی» قابل پیگرد قانونی است. این رفتارها، علاوه بر نقض آشکار قواعد حقوق بشردوستانه، از مصادیق بارز جنایت علیه بشریت نیز قلمداد می‌شوند.
از نظر حقوقی، دولت‌های متخاصم موظف‌اند به شکل بی‌طرفانه و بدون تبعیض، دسترسی غیرنظامیان به منابع زیستی را تضمین کنند؛ اما آنچه در غزه رقم خورده، نادیده گرفتن کامل این تعهدات بین‌المللی است.سیاست قطع منابع حیاتی، هیچ توجیه نظامی ندارد.
درواقع، تصاویر و گزارش‌های منتشرشده نشان می‌دهند که قربانیان اصلی این محاصره، کودکانی هستند که گرسنه و تشنه در آغوش مادران خود می‌میرند؛ بیمارانی که بدون دارو نفس می‌کشند و خانواده‌هایی که با نان خشک و امید فرسایش‌یافته روزگار می‌گذرانند.
سکوت بخش‌هایی از جامعه جهانی در برابر این جنایت‌ها، عملاً به ابزاری برای تداوم ظلم بدل شده است. سازمان ملل متحد، صلیب سرخ جهانی و دیده‌بان حقوق بشر بارها در مورد وضعیت غزه هشدار داده‌اند؛ اما فقدان اقدام مؤثر و بازدارنده، گویای آن است که عدالت در جهان امروز به گروگان منافع سیاسی درآمده است.
ما در برابر یک آزمون بزرگ ایستاده‌ایم؛ آزمونی برای میزان پایبندی واقعی به حقوق بشر. اگر بستن آب و غذا بر مردم غیرنظامی پذیرفتنی باشد، دیگر نمی‌توان از جهانی بودن ارزش‌های انسانی سخن گفت. دنیای امروز نیاز دارد صدای مردم غزه شنیده شود، نه در آمار کشته‌ها بلکه در مطالبه حق زیستن.در این میان، نقش رسانه‌ها، روشنفکران، نهادهای مدنی و مردم آزادی‌خواه جهان بی‌بدیل است.
انتشار تصاویر، گزارش‌های میدانی و یادداشت‌هایی مانند همین صفحه، گام‌هایی کوچک اما ضروری در مسیر بیدارسازی وجدان جمعی بشر است.اکنون وقت آن رسیده که رژیم اشغال‌گر اسرائیل در برابر دادگاه تاریخ و وجدان بشری پاسخ‌گو باشد. غزه تنها نیست، اگر ما تنها نباشیم.
ثبت دیدگاه