دریانیوز// استان هرمزگان، به عنوان یکی از استان‌های مهم و راهبردی جنوب کشور، نقش حیاتی در حمل و نقل جاده‌ای، ترانزیت کالا و ارتباط میان جنوب و سایر نقاط کشور ایفا می‌کند. این استان به‌واسطه موقعیت جغرافیایی خاص خود و وجود بنادر مهمی چون بندرعباس، بایستی از شبکه جاده‌ای ایمن، استاندارد و به‌روز برخوردار باشد؛ اما متأسفانه واقعیت موجود، فاصله بسیاری با استانداردهای ملی و بین‌المللی دارد.
در بسیاری از محورهای مواصلاتی این استان، از جاده‌های روستایی گرفته تا مسیرهای پرتردد ترانزیتی، شرایط نامناسب آسفالت، نبود علائم هشداردهنده، مسیرهای خاکی، نبود شانه راه، نقاط حادثه‌خیز و… مشاهده می‌شود که سالانه جان ده‌ها نفر را می‌گیرد و خسارات مالی فراوانی به مردم وارد می‌کند.
نقاط حادثه‌خیز، جاده‌های خاکی، خودروهای سرگردان
بشاگرد و کوهشاه احمدی از جمله مناطقی هستند که در یکی دو دهه اخیر، بارها و بارها در گزارش‌های رسانه‌ای به دلیل وضعیت بحرانی جاده‌هایشان مطرح شده‌اند. جاده‌هایی که نه تنها استاندارد نیستند، بلکه در برخی نقاط حتی مسیر مشخص و مناسبی برای عبور و مرور وسایل نقلیه وجود ندارد.
در این مناطق، واژگونی خودروها، سقوط به دره، تأخیر در رسیدن بیماران به مراکز درمانی و گاه فوت شهروندان، تنها بخشی از عواقب وضعیت وخیم جاده‌ای است.در بسیاری از این مناطق، مسیرهای حیاتی که باید ارتباط روستاها با شهرها را برقرار کنند، همچنان خاکی، سنگلاخی و بدون پوشش آسفالت باقی مانده‌اند. عبور از این مسیرها به‌خصوص در فصل بارندگی، غیرممکن یا بسیار خطرناک می‌شود.
جاده جلابی به بندرعباس؛ سبقت از خطر
یکی از مسیرهای نسبتاً پرتردد استان، جاده جلابی به بندرعباس است. بخشی از این جاده که مسیر دسترسی مهمی برای ساکنان منطقه و حمل بار به بندرعباس محسوب می‌شود، در شرایطی نامطلوب به سر می‌برد. ناهمواری‌های پی‌درپی، نبود ترمیم مناسب و فرسودگی آسفالت باعث شده تا رانندگان برای حفظ ایمنی یا جلوگیری از آسیب دیدن خودرو، ناچار شوند از لاین سبقت استفاده کنند. این مسئله در برخی نقاط، احتمال برخورد خودروها در خلاف جهت را افزایش داده و خطر تصادف را دوچندان کرده است. ترمیم سریع این بخش از جاده، یک ضرورت فوری و غیرقابل‌چشم‌پوشی است.
جاده حسنلنگی به شمیل؛ خاک، سنگ و سرعت‌گیرهای مرگبار
مسیر دیگر که وضعیت آن بارها در گزارش‌های مردمی و رسانه‌ای مورد انتقاد قرار گرفته، جاده حسنلنگی به شمیل است. این مسیر که به‌طور کامل تعریض نشده و در برخی نقاط فاقد شانه راه است، در چندین بخش همچون سهرابی و رودخانه سرخنگی هنوز خاکی و سنگی باقی مانده و خبری از آسفالت مناسب نیست.
این وضعیت، نه تنها ایمنی عبور و مرور را تحت‌تأثیر قرار داده، بلکه مشکلات متعددی برای ساکنان منطقه ایجاد کرده است.از سوی دیگر، نصب سرعت‌گیرهای متعدد، بزرگ و غیراستاندارد در این مسیر بدون هیچ‌گونه علائم هشداردهنده و چراغ چشمک‌زن، یک خطر جدی برای رانندگان به‌ویژه در شب محسوب می‌شود.
سرعت‌گیرهای پنهان در تاریکی که حتی در روز هم به‌سختی دیده می‌شوند، بارها موجب پرتاب موتورسیکلت‌ها، واژگونی خودروها و آسیب جدی به سرنشینان شده‌اند. سرعت‌گیرهای نصب‌شده در روستای علی‌آباد، نمونه‌ای بارز از این مشکل‌اند که حتی گزارش مفصلی از آن در سال ۱۴۰۱ در روزنامه دریا منتشر شد، اما تاکنون اقدام مؤثری برای اصلاح آن انجام نشده است.
برخی از این سرعت‌گیرها برای کنترل عبور خودروهای شوتی و سوخت‌بر نصب شده‌اند، اما عملاً خودروهای عادی و به‌ویژه رانندگانی که از منطقه عبور می‌کنند و شناختی از وضعیت مسیر ندارند، بیشترین آسیب را می‌بینند. این در حالی است که می‌توان با نصب علائم هشداردهنده، تابلوهای فسفری، چراغ‌های چشمک‌زن و استانداردسازی سرعت‌گیرها، خطرات این مسیر را تا حد زیادی کاهش داد.
مسئولیت‌پذیری و ضرورت پاسخگویی نهادهای متولی
مسئله‌ای که در تمام موارد فوق مشترک است، بی‌توجهی یا عملکرد ضعیف نهادهای مسئول در نگهداری، ترمیم و ایمن‌سازی جاده‌هاست. وزارت راه و شهرسازی، اداره‌کل راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای استان، استانداری، فرمانداری‌ها و سایر دستگاه‌های ذی‌ربط باید پاسخگوی شرایط موجود باشند.همچنین در بررسی سوانح جاده‌ای، لازم است درصد قصور ناشی از وضعیت نامناسب جاده‌ها به‌طور دقیق مشخص شود.
در مواردی که عامل تصادف، سرعت‌گیر غیراستاندارد، نبود علائم ایمنی، شکستگی آسفالت یا سایر ایرادات فنی مسیر است، باید دستگاه متولی پاسخگو باشد و صرفاً راننده مقصر شناخته نشود. غرامت، دیه و جریمه‌ای که اکنون فقط متوجه رانندگان و خانواده‌های آسیب‌دیده است، باید در بخشی از موارد متوجه نهادهای مقصر نیز باشد تا انگیزه‌ای برای اصلاح وضعیت ایجاد شود.
چرا مردم باید تاوان کم‌کاری‌ها را با جان خود بدهند؟
این سؤال ساده و واضحی است که شهروندان هرمزگان از مسئولان می‌پرسند: چرا باید جان مردم، سرمایه‌های ملی، و اعتماد عمومی قربانی جاده‌هایی شود که سال‌هاست نیازمند ترمیم و استانداردسازی‌اند؟ آیا جان انسان‌ها آن‌قدر بی‌ارزش شده که تنها در قالب یک آمار یا گزارش مختصر در رسانه‌ها ثبت شود و پس از چند روز به فراموشی سپرده شود؟
برای پایان دادن به این چرخه خطرناک، لازم است اراده‌ای جدی از سوی مسئولان در سطوح ملی و استانی شکل بگیرد. اختصاص بودجه کافی، اولویت‌دهی به جاده‌های بحران‌زده و نظارت مستمر بر اجرای پروژه‌های عمرانی، از جمله اقدامات حیاتی است.
زیرساخت جاده‌ای ضعیف
استان هرمزگان با همه ظرفیت‌های اقتصادی، تجاری و گردشگری خود، نمی‌تواند با چنین زیرساخت جاده‌ای ضعیفی به توسعه‌ای پایدار دست یابد. جان انسان‌ها نباید بیش از این هزینه کم‌کاری‌ها و بی‌توجهی‌ها باشد. بازنگری در نگاه به ایمنی جاده‌ای، مشارکت دادن مردم در گزارش مشکلات، و پاسخگو کردن دستگاه‌های مسئول، گام‌های اولیه برای ایجاد تحولی مثبت در وضعیت جاده‌های این استان است.
ثبت دیدگاه