دریانیوز// وقتی شب به محلات حاشیهنشین بندرعباس میرسی، گویی وارد قلمرویی میشوی که سالهاست از چشم مسئولان افتاده. کوچههای تنگ و تاریکی که حتی چراغهای بیرمق هم از روشن کردنشان عاجز ماندهاند.
تاریکی چنان ریشه دوانده که گویا به بخش جداییناپذیر این مناطق بدل شده؛ گویی در دل شب، این کوچهها از یاد رفتهاند، همچون ساکنان مظلوم و رنجکشیدهشان.در این تاریکیها، تنها سایهها دیده میشوند؛ سایههایی که گاهی رهگذری بیگناهاند، گاهی زورگیری که در کمین نشسته، گاهی موتورسوار بیپلاک و گاهی هم صدای جیغی که تا صبح شنیده نمیشود.
آری، همین تاریکیهای فراموششده، بستر جرم و جنایت شدهاند. زورگیری، سرقت، تصادفهای دلخراش و حتی قتل؛ همه در دل این تاریکی زاده میشوند. آیا تا به حال مسئولی شبانه از این معابر عبور کرده؟ آیا هیچ یک از مدیران جرأت کرده است با پای پیاده، از این کوچهها بگذرد و طعم ترس را با گوشت و پوست خود لمس کند؟
نه، ظاهراً برای بیشتر مدیران این استان، عادی شده که بخشی از شهر در تاریکی مطلق زندگی میکند. عادی شده که زن و کودک در هراس شبانه بسر میبرند. عادی شده که مادران، تا صبح، نگران دیر آمدن فرزندانشان از مدرسه یا کار باشند. مسئولان، تنها به نور چراغ اتاقهایشان خو گرفتهاند؛ همانهایی که از صندلی ریاستشان پایین نمیآیند، و در جلسات بیحاصل، توپ مسئولیت را در زمین هم میاندازند.
وقتی امنیت در گرو روشنایی است، چرا هنوز برخی معابر بندرعباس در تاریکی مطلق به حال خود رها شدهاند؟ مگر روشن کردن چند چراغ خیابانی، پروژهای فضایی است؟ یا شاید منتظرند که فاجعهای دیگر رخ دهد، تا در سایهی آن، کمی بودجه تخصیص دهند و چند روزی نمایشی از دلسوزی اجرا کنند؟
مردم این محلات، شهروند درجه دو نیستند. حق دارند در روشنایی زندگی کنند، در امنیت رفتوآمد داشته باشند، و با آرامش به خانه برگردند. فرزندان این شهر، حق دارند کودکی کنند، نه اینکه قربانی تاریکی و غفلت شوند. مدیران محترم، وقت آن رسیده که از پشت میزها برخیزید، شبانه به محلات بروید، قدم در تاریکی بگذارید و ببینید بندرعباسی که شما در جلساتتان گزارش میدهید، چقدر با واقعیت فاصله دارد.
اگر قرار است شهری روشن و امن داشته باشیم، باید از تاریکترین نقاط آن آغاز کنیم. بندرعباس به روشنی نیاز دارد؛ نه فقط از جنس چراغهای شهری، که از جنس وجدان بیدار مدیرانی که هنوز اندکی احساس مسئولیت دارند.
ثبت دیدگاه