دریانیوز// استان هرمزگان، به‌ویژه شهر بندرعباس، با بافت فرسوده‌ای که نیمی از شهر را دربرگرفته، به‌صورت تدریجی به سمت فاجعه‌ای انسانی پیش می‌رود.
خانه‌هایی که دیوارهایشان ترک‌خورده، سقف‌هایی که هر لحظه احتمال ریزش دارند، و کوچه‌هایی که حتی آمبولانس و ماشین آتش‌نشانی نمی‌توانند از آن‌ها عبور کنند، همه نشانه‌های یک فاجعه قریب‌الوقوع هستند. این یادداشت به دنبال افشای بی‌عدالتی ساختاری و مطالبه‌گری از مسئولان است که تاکنون چشم‌های خود را بر این بحران بسته‌اند.
۱. بافت فرسوده: زخمی که هر روز عمیق‌تر می‌شود
– آمار تکان‌دهنده: بیش از ۵۰ % بندرعباس و بخش‌های وسیعی از استان هرمزگان را بافت‌های فرسوده تشکیل داده‌اند.
– سکونت چندنسلی: در بسیاری از این خانه‌ها، ۳ نسل (پدربزرگ، فرزندان، نوه‌ها) زیر یک سقف زندگی می‌کنند، زیرا توان مالی برای اجاره یا خرید مسکن جدید را ندارند.
– تخریب تدریجی: بارندگی‌های شدید، زمین‌لرزه‌های کوچک، و حتی گذر زمان باعث شده‌اند که برخی دیوارها خودبه‌خود فروبریزند.
هشدار: اگر امروز اقدامی نشود، فردا شاهد انفجار تخریبی خواهیم بود؛ نه انفجاری از نوع بمب، بلکه فروپاشی دسته‌جمعی ساختمان‌ها که جان هزاران نفر را خواهد گرفت.
۲. معابر تنگ و تاریک: دام مرگ برای محرومان
– آتش‌سوزی‌های کشنده: در سال‌های اخیر، ده‌ها مورد آتش‌سوزی در این محلات رخ داده، اما به دلیل عدم دسترسی ماشین‌های آتش‌نشانی، خانه‌ها کاملاً خاکستر شده‌اند.
– مرگ بیماران: آمبولانس‌ها نمی‌توانند به بسیاری از کوچه‌ها برسند و بیماران در مسیر انتقال جان می‌بازند.
– پاتوق جرم و مواد مخدر: تاریکی و تنگی معابر، این مناطق را به مأمن معتادان و اوباش تبدیل کرده است.
سؤال از مسئولان: آیا باید منتظر بمانیم تا یک آتش‌سوزی بزرگ یا زلزله کوچک، صدها نفر را زنده‌به‌گور کند؟
۳. بی‌تفاوتی مسئولان،سکوت قبل از طوفان
– نقش صنایع و نهادها: صنایع بزرگ و کوچک استان مسئولیت اجتماعی دارند، اما تاکنون اقدام مؤثری در این بخش نکرده‌اند.
– تاریخ تکرار می‌شود: حادثه انفجار بندر شهیدرجایی باید درس عبرتی باشد، اما گویا هیچ‌کس از آن درس نمی گیرد.
– پشیمانی بی‌فایده: وقتی فاجعه رخ دهد و مردم زیر آوار بمانند، دیگر پشیمانی سودی ندارد.
مطالبه اصلی: – بازگشایی فوری معابربرای دسترسی اورژانسی.
– نوسازی بافت فرسوده با مشارکت دولت، نهادهای انقلابی، و خیرین.
– اختصاص بودجه اضطراری برای جلوگیری از فاجعه.
۴. راه‌حل‌های فوری: قبل از آنکه دیر شود
۱. تشکیل کارگروه ویژه متشکل از نمایندگان دولت، مجلس، و سازمان‌های مردمی.
۲. اجبار صنایع به پرداخت مالیات اجتماعی برای نوسازی محلات.
۳. استفاده از ظرفیت بسیج سازندگی و گروه‌های جهادی برای بازسازی.
۴. شتاب‌دهی به طرح‌های مسکن محرومان با اولویت بندرعباس.
* انقلاب در مدیریت بحران یا مرگ خاموش؟
اگر امروز اقدام نشود، فردا رسانه‌ها از کشته‌شدگان دسته‌جمعی گزارش خواهند داد و مسئولان همان حرف‌های تکراری را می‌زنند:
– «ما نمی‌دانستیم!» – «کمبود بودجه داشتیم!»
– «تقصیر خود مردم بود!» اما این بار، دیگر بهانه‌ها پذیرفته نیست.
محرومان هرمزگان به جای آوار سنگ، شایسته زندگی انسانی هستند!
* هشدار نهایی: «فاجعه نزدیک است؛ یا امروز اقدام کنید، یا فردا شاهد مرگ بی‌گناهان باشید.»
ثبت دیدگاه