دریانیوز// در هرمزگاني که از ديرباز عطر برنج پاکستاني در سفره‌هايش پيچيده و طعم آن در ذائقه مردمانش ريشه دوانده، امروز بوي گراني و کمبود به مشام مي‌رسد.
همان برنجي که سال‌ها قوت غالب مردم جنوب بود، حالا به کالايي لوکس بدل شده؛ کالايي که گفته مي شود در برخي فروشگاه ها هر کيسه‌اش از دو ميليون تومان هم فراتر رفته و در بسياري از خانه‌ها ديگر پخت برنج، به آرزو تبديل شده است.
درحالي‌که دولت وعده داده بود امسال خبري از ممنوعيت واردات برنج نباشد تا نياز استان‌هاي جنوبي به‌ويژه هرمزگان تأمين شود، اما آنچه در بازار ديده مي‌شود چيز ديگري است: انبارها پر از برنج هندي است که نه کيفيتش به پاي برنج پاکستاني مي‌رسد و نه ذائقه جنوبي‌ها آن را مي‌پذيرد.
نتيجه روشن است: سفره‌هاي کوچک‌تر، فشار بيشتر بر مردم و بي‌تفاوتي بزرگ‌تر مسئولان.رئيس اتاق بازرگاني هرمزگان بارها هشدار داده که بيشتر واردکنندگان برنج، از پايتخت هستند؛ کساني که ذائقه مردم جنوب را نمي‌شناسند و علاقه‌اي هم به شناخت آن ندارند.
سودشان در واردات انبوه برنج‌هاي هندي است، نه در تأمين برنجي که مردم واقعاً مي‌خواهند. اين يعني بي‌عدالتي در ساده‌ترين شکل ممکن؛ در قوت روزانه مردمي که هميشه کم‌توقع بوده‌اند. طبق آمار رسمي، از ابتداي سال تاکنون بيش از ۴۲ هزار تن انواع برنج وارداتي در استان توزيع شده، اما سؤال اينجاست: از اين ميزان، سهم واقعي برنج پاکستاني چقدر بوده است؟ چرا هنوز مردم در صف خريد برنج پاکستاني مي‌مانند و بسياري دست خالي بازمي‌گردند؟
وقتي وعده تخصيص ارز و واردات ۱۵۰ هزار تن برنج پاکستاني داده مي‌شود، اما بازار همچنان در التهاب است، يعني فاصله ميان تصميم و عمل هنوز عميق است.مسئولان جهاد کشاورزي مي‌گويند با ثبت سفارش جديد و هماهنگي ستاد تنظيم بازار، مشکل تا پايان سال برطرف مي‌شود. اما مردم هرمزگان سال‌هاست منتظر وعده‌هايي از اين دست‌اند؛ وعده‌هايي که نه طعم برنج دارند و نه بوي عمل. مردم جنوب با «قول» سير نمي‌شوند؛ با «برنج» سير مي‌شوند!
اين بحران، فقط کمبود يک کالا نيست؛ نشانه‌اي از بي‌توجهي مزمن به نيازهاي بومي و ذائقه مردم است. چگونه است که در استاني با اين‌همه ظرفيت بندري و تجاري، بايد برنج پاکستاني از پايتخت و با تأخير وارد شود؟ مگر نه اينکه بندرعباس دروازه تجارت کشور است؟ پس چرا دروازه باز است، اما سهم مردمش بسته؟
اگر قرار است سياست‌گذاري‌ها همچنان بدون شناخت از اقليم و فرهنگ غذايي مردم ادامه يابد، نبايد انتظار داشت سفره‌هاي جنوب رنگ پايداري به خود ببينند. برنج فقط غذا نيست؛ بخشي از هويت و سنت مردم اين سرزمين است. و وقتي اين هويت در صف گراني و بي‌تدبيري گم شود، بايد گفت: برنج نيست، انصاف هم نيست.
ثبت دیدگاه