دریانیوز// استان هرمزگان با ویژگیهای خاص جغرافیایی و جمعیتی خود، سالهاست درگیر کمبود نیروی انسانی در حوزه بهداشت و درمان است؛ بحرانی که اکنون به مرز هشدار رسیده و سلامت مردم این استان را با تهدید جدی مواجه کرده است.
هرمزگان، بهعنوان یکی از استانهای مرزی، مهاجرپذیر و دروازه جنوبی کشور، همواره پذیرای جمعیت شناور و اتباع خارجی بوده است. طبق اعلام معاون بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، تنها ۱۱۰ هزار تبعه افغانستانی در این استان دارای پرونده بهداشتی هستند و از خدمات نظام سلامت بهرهمند میشوند.
این رقم، تنها بخش کوچکی از بار سنگینی است که نظام بهداشت و درمان استان تحمل میکند.اما مشکل تنها به اتباع خارجی محدود نمیشود. بیماران مناطق جنوبی استان کرمان و… نیز برای دریافت خدمات درمانی به هرمزگان مراجعه میکنند و عملاً ظرفیت اندک مراکز درمانی استان را به مرز انفجار میرسانند.
از سوی دیگر، کمبود شدید پزشک، پرستار، آمبولانس و تجهیزات درمانی باعث شده بخش قابلتوجهی از بیماران برای درمان به استانهایی نظیر یزد، شیراز و تهران اعزام شوند. این روند نهتنها هزینهبر است، بلکه در بسیاری موارد موجب به خطر افتادن جان بیماران میشود.
فشار کاری مضاعف بر کادر درمان، پایین بودن حقوق و مزایا، نبود امکانات رفاهی و مسکن مناسب از دلایلی است که باعث مهاجرت تدریجی نیروی انسانی از استان شده است. گزارشهایی وجود دارد مبنی بر اینکه برخی پرستاران و پزشکان، به دلیل شرایط دشوار و عدم انگیزه، حاضر به ادامه همکاری نیستند و همواره در یکی دو دهه اخیر از استان رفته اند.
این شرایط در بلندمدت میتواند موجب تضعیف کامل سیستم درمانی استان شود.اگرچه ساخت بیمارستانهای جدیدی نظیر بیمارستان ۵۳۱ تختخوابی بندرعباس، بیمارستان ۲۶۴ تختخوابی نفت ستاره و بیمارستان ۱۶۰ تختخوابی میناب نویدبخش است، اما تا زمانی که نیروی انسانی متخصص و کافی برای این مراکز جذب و تربیت نشود، نمیتوان به حل بحران امید داشت.
لازم است سهمیههای پذیرش دانشجو در دانشگاههای علوم پزشکی برای مناطق محروم افزایش یابد، برنامههای بورسیه برای دانشجویان بومی با بازگشت به استان طراحی شود و صنایع مستقر در استان به مسئولیت اجتماعی خود در حوزه سلامت عمل کنند.وقت آن رسیده که نگاه ملی به سلامت مردم هرمزگان صورت گیرد.
نمیتوان استانی با این میزان فشار جمعیتی و موقعیت استراتژیک را با حداقل امکانات درمانی اداره کرد. سلامت مردم نباید قربانی کمتوجهی و بیبرنامگی شود. اگر امروز برای تأمین نیروی انسانی، تجهیز بیمارستانها و ایجاد انگیزه در کادر درمان چارهاندیشی نشود، فردا ممکن است هزینهای بسیار سنگینتر از آنچه تصور میشود بر جامعه تحمیل گردد.
ثبت دیدگاه