دریانیوز// ترس از حضور در اجتماع و گذر‌هراسي، دو نمونه رايج از اختلالات اضطرابي هستند که مي‌توانند به‌شدت کيفيت زندگي فرد را کاهش دهند. اين اختلالات با اضطراب شديد، اجتناب از موقعيت‌هاي خاص و احساس ناتواني در کنترل شرايط همراه‌اند و اغلب ريشه در تجربه‌هاي گذشته، عوامل ژنتيکي يا سبک‌هاي تربيتي دارند.
افرادي که از ترس اجتماعي رنج مي‌برند، از قرار گرفتن در معرض قضاوت يا توجه ديگران واهمه دارند. آن‌ها ممکن است از صحبت کردن در جمع، غذا خوردن در حضور ديگران، يا حتي برقراري تماس چشمي اجتناب کنند، زيرا نگرانند مبادا احمق يا ضعيف به‌نظر برسند. اين ترس‌ها اغلب غيرمنطقي و اغراق‌آميزند، اما براي فرد کاملاً واقعي و فلج‌کننده‌اند.در مقابل، گذر‌هراسي يا آگورافوبيا نوعي ترس شديد از بودن در مکان‌هايي است که خروج سريع از آن‌ها دشوار به‌نظر مي‌رسد، يا در صورت وقوع حمله پانيک، کمک گرفتن ممکن نيست.
اين مکان‌ها ممکن است شامل وسايل نقليه عمومي، مراکز خريد شلوغ، صف‌هاي انتظار يا حتي فضاهاي باز و خلوت باشند. در بسياري موارد، گذر‌هراسي با حملات پانيک همراه است و فرد از ترس تکرار اين حملات، به تدريج دامنه رفت‌وآمد خود را محدود کرده و حتي ممکن است به‌طور کامل خانه‌نشين شود.علل شکل‌گيري اين اختلالات، ترکيبي از عوامل زيستي، رواني و محيطي است.
سابقه خانوادگي اختلالات اضطرابي، حساسيت بالا نسبت به طرد اجتماعي، يا تجربه‌هاي آسيب‌زا مانند تحقير شدن در کودکي مي‌توانند زمينه‌ساز بروز ترس اجتماعي باشند. در مورد آگورافوبيا، تجربه حمله پانيک در مکان خاص، که با احساس درماندگي شديد همراه بوده، ممکن است جرقه آغاز اضطراب مزمن باشد.درمان اين اختلالات عمدتاً شامل روان‌درماني، به‌ويژه درمان شناختي‌ـ‌رفتاري (CBT) است. در اين رويکرد، افکار غيرواقع‌بينانه فرد مورد شناسايي و بازسازي قرار مي‌گيرند و در کنار آن، فرد به تدريج در معرض موقعيت‌هاي ترس‌زا قرار مي‌گيرد تا از شدت واکنش اضطرابي کاسته شود.
تکنيک‌هايي مانند تنفس عميق، آگاهي بدني (مايندفولنس) و آموزش مهارت‌هاي اجتماعي نيز به کاهش نشانه‌ها کمک مي‌کنند. در موارد شديد، دارودرماني با استفاده از داروهاي ضد‌اضطراب يا ضد‌افسردگي تجويز مي‌شود تا فرد بتواند با آرامش بيشتري وارد فرايند درمان شود.نکته مهم اين است که ترس از حضور در اجتماع يا فوبياي مکان‌هاي باز، ضعف يا بي‌ارادگي فرد نيست، بلکه اختلالي روان‌شناختي است که با درک، حمايت و درمان تخصصي قابل کنترل و حتي درمان است.
افرادي که از اين اختلالات رنج مي‌برند، اغلب از سوي ديگران قضاوت مي‌شوند يا خود را منزوي مي‌کنند، اما بازگشت به زندگي عادي و فعال با کمک گرفتن از متخصص و برداشتن گام‌هاي کوچک، ممکن است. آگاهي عمومي، کاهش برچسب‌هاي منفي و افزايش حمايت‌هاي رواني‌اجتماعي، مهم‌ترين گام‌ها براي کمک به اين افراد و بهبود سلامت رواني جامعه است.
ثبت دیدگاه